Dnia 27 lipca 2023 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie ws. I ACa 14/23 zmienił punkt III wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, zaskarżonego przez Kancelarię w imieniu Klienta i zasądził dodatkowo kwotę 66 161,79 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 14 czerwca 2022 r. do dnia zapłaty. Apelacja była konieczna, ponieważ Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 7 lipca 2022 r. (sygn. akt XXV C 53/20) ustalił nieważność umowy kredytu hipotecznego zawartej z Bankiem Ochrony Środowiska S.A. w Warszawie i zasądził na rzecz Klienta Kancelarii zwrot kwoty 289 289,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 czerwca 2022 r. do dnia zapłaty. W pozostałej części powództwo w pierwszej instancji zostało oddalone z uwagi na przedawnienie roszczeń Kredytobiorcy.
Na skutek apelacji wywiedzionej przez Kancelarię Klient wygrał proces w całości i uzyskał od banku kwotę dochodzoną pozwem, czyli 355 451,30 zł wraz z odsetkami. Postępowanie w dwóch instancjach trwało 42 miesiące.
Klient Kancelarii w październiku 2009 r. zawarł umowę kredytu denominowanego w dolarach amerykańskich na kwotę ponad 100 tys. USD. Oczywiście nie tylko umowy powiązane z walutą CHF, ale także te indeksowane czy denominowane w innych walutach, jak EURO oraz USD są unieważniane przez sądy. W zdecydowanej większości tych umów umieszczono wadliwy mechanizm polegający na tym, że kursy kupna/ sprzedaży, zgodnie z którymi przeliczany jest kredyt celem udostępnienia kapitału lub też ustalenia salda zadłużenia, a także spłacane raty kredytu, ustalają banki w swoich tabelach kursowych. Jakkolwiek banki udzielały kredytów powiązanych z USD czy EURO zdecydowanie mniej niż kredytów frankowych, to bezspornym jest, że również te umowy są wadliwe i istnieją podstawy do stwierdzenia ich nieważności.
Postępowanie sądowe w pierwszej instancji obejmowało wymianę pism procesowych pomiędzy stronami oraz rozprawę, podczas której doszło do przesłuchania Klienta Kancelarii. Sąd postanowił pominąć wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, ponieważ uznał, że dowód ten nie doprowadzi do wyjaśnienia istotnych dla rozpoznania niniejszej sprawy okoliczności i będzie zmierzał jedynie do wydłużenia postępowania. W ogłoszonym w pierwszej instancji wyroku Sąd ustalił nieważność umowy kredytu hipotecznego i zasądził od Pozwanego na rzecz Powoda zwrot kwoty ok. 300 tys. zł wraz z odsetkami.
W pozostałej części powództwo o zapłatę zostało oddalone z uwagi na rzekome przedawnienie roszczeń Powoda. Kancelaria wniosła w tym zakresie apelację, którą Sąd Apelacyjny uwzględnił, wyjaśniając jednocześnie, że zagadnienie prawne, jak w niniejszej sprawie stanowiło już przedmiot rozważań TSUE w wyroku 22 kwietnia 2021 r. C 485-19. Sąd unijny analizując przepisy prawa słowackiego analogiczne do regulacji polskich wyjaśnił, że na uwadze należy mieć okoliczność, że konsumenci znajdują się w gorszym położeniu niż przedsiębiorca, zarówno pod względem możliwości negocjacyjnych, jak i ze względu na stopień poinformowania, oraz że możliwe jest, iż konsumenci nie mają świadomości zakresu przysługujących im praw wynikających z dyrektywy 93/13 lub z dyrektywy 2008/48 lub ich nie rozumieją
W wyroku TSUE z 8 września 2022 r., C-80/21, C-81/21, C-82/21 wskazano, że dyrektywę 93/13 w świetle zasady skuteczności należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym dziesięcioletni termin przedawnienia roszczenia konsumenta mającego na celu uzyskanie zwrotu kwot nienależnie wypłaconych przedsiębiorcy w wykonaniu nieuczciwego warunku umowy kredytu rozpoczyna swój bieg w dniu każdego świadczenia wykonanego przez konsumenta, nawet jeśli ten ostatni nie był w stanie w tym dniu samodzielnie dokonać oceny nieuczciwego charakteru warunku umownego lub nie powziął wiedzy o nieuczciwym charakterze tego warunku i bez uwzględnienia okoliczności, że umowa przewidywała okres spłaty – w niniejszym przypadku trzydziestoletni – znacznie przekraczający dziesięcioletni ustawowy termin przedawnienia.
W świetle zasady skuteczności prawa Unii Europejskiej wynikającej z dyrektywy 13/93/EWG, bieg terminu przedawnienia, o którym stanowi art. 118 k.c., co do roszczeń pieniężnych konsumenta przeciwko przedsiębiorcy opartych o uprawnienia wynikające z tej dyrektywy, rozpoczyna się on od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.), lecz nie może on rozpocząć się wcześniej zanim konsument miał możliwość poznania swoich praw wynikających z tej dyrektywy przed rozpoczęciem biegu terminu przedawnienia lub upłynięciem tego terminu (zob. wyrok z dnia 10 czerwca 2021 r., BNP Paribas Personal Finance, od C-776/19 do C-782/19, pkt 46 ).
Jest to jednak kwestia ustaleń faktycznych, a te w niniejszej sprawie są takie, że umowa o kredyt między stronami została zawarta w 2009 r. na czas płatności 414 równych rat, tj. do połowy roku 2044. Z ustaleń faktycznych wynika, że konsument nabrał wątpliwości co do ważności przedmiotowej umowy kredyt w 2019 r., poszedł wówczas do kancelarii prawnej i skierował sprawę na drogę postępowania sądowego. Wobec tego roszczenie Powoda również w zakresie kwoty 66 161,79 zł było zasadne.
Wyrok jest prawomocny.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski i adw. Dominika Peżyńska – Kancelaria Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.