Wyrokiem z 26 września 2022 r. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie, w składzie Agnieszka Perehubka, w sprawie o sygn. akt III C 899/22 uwzględnił niemalże w całości żądanie pozwu i ustalił, że umowa kredytu zawarta z Bankiem BPH S.A. z siedzibą w Krakowie w 2005 r. jest nieważna oraz zasądził od Banku Polska Kasa Opieki S.A. z siedzibą w Warszawie na rzecz Powoda kwotę 162.459,39 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 27 września 2022 roku do dnia zapłaty. W pkt III wyroku Sąd oddalił część żądania w zakresie odsetek. W pkt IV Sąd zasądził na rzecz Powoda od Banku zwrot kosztów procesu w kwocie 11 834 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.
Powództwo w przedmiotowej sprawie zostało wniesione do Sądu 29 grudnia 2021 r. Postępowanie w pierwszej instancji trwało 9 miesięcy. W zakresie postępowania dowodowego Sąd pominął wnioski obu stron o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości oraz ekonomii ze specjalnością w zakresie bankowości uznając ich przeprowadzenie za zbędne w świetle wskazywanych tez dowodowych.
W toku postępowania odbyła się jedna rozprawa, podczas której Sąd przesłuchał Powoda.
Zeznania Powoda obdarzone zostały przymiotem wiarygodności, albowiem w sposób logiczny i spójny przedstawił on okoliczności związane z procedurą zawarcia Kredytu.
Powód wskazał na brak świadomości, co do zakresu w jakim mogło dochodzić do zmian kursu waluty franka szwajcarskiego. Powód wskazał, że w sposób niedostateczny i pobieżny przekazano mu informacje na temat ryzyka związanego z zaciągnięciem kredytu denominowanego do CHF, a w pouczeniach o ryzyku koncentrowano się na wysokości raty. W stosunku do tego dowodu strona pozwana nie przedstawiła dowodu przeciwnego, przy czym ciężar dowodu że postanowienia umowne zostały uzgodnione indywidualnie spoczywa na Banku (art. 3851 § 4 k.c.).
Sąd podzielił stanowisko Powoda w zakresie posiadanego interesu prawnego do podważenia skuteczności oraz ważności kwestionowanej umowy kredytu, która nadal nie została w całości wykonana.
Badając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że przedmiotowa umowa była niezgodna z zasadami współżycia społecznego, była niezgodna z przepisami ustawy Prawo bankowe oraz zawierała liczne klauzule niedozwolone, co w konsekwencji doprowadziło do konieczności jej unieważnienia.
Powód w dniu podpisania umowy faktycznie nie wiedział jaka będzie ostateczna kwota kredytu, jaką otrzyma w walucie polskiej. Ta bowiem została ustalona dopiero poprzez mechanizm denominacji zastosowany w dniu wypłaty środków w PLN. Umowa nie zawierała konkretnych zapisów dotyczących sposobu przeliczania kwoty wyrażonej w walucie szwajcarskiej na walutę wypłaty, czyli PLN.
W umowie kredytowej nie ma żadnego zapisu, który normował by sposób przeliczania kwoty kredytu wypłaconej w rzeczywistości w złotówkach (PLN) do waluty szwajcarskiej. Zasady te reguluje dopiero ogólny załącznik nr 7. Próżno w nim również szukać konkretnych zapisów normujących sposób denominacji (przeliczania) kwoty wypłaconej w złotówkach na franki szwajcarskie. Powód nawet po wnikliwym i wielokrotnym przeczytaniu umowy oraz po wnikliwym i wielokrotnym zapoznaniu się z załącznikiem nr 7 nie mógłby dowiedzieć się w jaki sposób bank ustali wysokość kwoty kredytu w walucie polskiej.
Powodowi nie doręczono tabeli kursów stosowanych przez bank ani algorytmu tworzenia tabel kursów. Tabele kursów pozostały dla powoda nieznane. Dowiedział się on o kwocie kredytu jaką bank mu wypłacił niejako następczo, post factum tj. po otrzymaniu konkretnej wypłaty w walucie polskiej. Dopiero wtedy dowiedział się jaki kurs został ustalony przez bank (w sposób nieznany powodowi) i dopiero wtedy poznał jaką kwotę faktycznie otrzymał od banku. Należy zatem stwierdzić, że poprzez niedoręczenie powodowi wzorca tabeli kursowej, wiążący strony kurs CHF, po jakim bank przeliczył wypłaconą powodowi kwotę, nigdy nie został uzgodniony.
Umowa zapewniała Bankowi prawo do jednostronnego kształtowania wysokości świadczenia Powodów, co stanowi o sprzeczności z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interesy konsumenta.
W ocenie Sądu wadliwość umowy nie pozwalała na jej utrzymanie w dalszym obrocie prawnym, co uzasadniało uznanie jej za nieważną w całości.
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski