Wyrokiem z dnia 29 listopada 2021 roku Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XXIV Cywilny wydanym w sprawie o sygn. akt XXIV C 992/19 (SSO Maria Piasecka) ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „MultiPlan” waloryzowany kursem CHF jest nieważna w całości oraz zasądził od mBank Spółki Akcyjnej w Warszawie na rzecz naszych Klientów solidarnie kwotę 11 817 zł (jedenaście tysięcy osiemset siedemnaście złotych) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 10 800 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.
Pozew w niniejszej sprawie został złożony w sierpniu 2019 roku. Przeprowadzone zostały cztery terminy rozpraw. Pozwany finalnie cofnął wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadka – pracownika pozwanego Banku. Niestawiennictwo świadka na dwóch kolejnych terminach posiedzeń skutkowało i tak znacznym opóźnieniem w rozpoznaniu sprawy.
Ponadto oddaleniu uległy zgłoszone przez strony wnioski dowodowe w zakresie dowodu z opinii biegłego. W konsekwencji postepowanie dowodowe ograniczone zostało do przesłuchania Powodów oraz przeprowadzenia dowodu z dokumentów. Po odebraniu zeznań od naszych Klientów Sąd zamknął przewód sądowy, odraczając publikację wyroku. Wyrok nie został jednak wydany bowiem Sąd otworzył zamkniętą rozprawę na nowo celem odebrania od stron stanowiska końcowego wobec wydania przez TSUE wyroku w sprawie C-19/20.
Dopiero po złożeniu przez strony pism przygotowawczych zawierających ostateczne stanowisko w sprawie Sąd wydał na posiedzeniu niejawnym wyrok w całości uwzględniający powództwo. Z tej przyczyny nie są nam znane szczegółowe motywy rozstrzygnięcia. Możemy jedynie przypuszczać, iż Sąd w całości podzielił prezentowaną przez nas argumentację.
Na kanwie niniejszego postępowania powoływaliśmy się na nieważność przedmiotowej umowy z uwagi na dwie istotne wady prawne. Po pierwsze, w umowie brak było określenia wysokości świadczenia, do spełnienia którego zobowiązani byli Kredytobiorcy, to jest nie określono kwot rat, w których miał być spłacany kredyt, ani obiektywnego i weryfikowalnego sposobu ich ustalenia. Po drugie, treść umowy była sprzeczna z art. 69 prawa bankowego w tym aspekcie, że zastosowany w umowie sposób indeksacji powodował, że Kredytobiorcy mogli być – i w okolicznościach niniejszej sprawy byli – zobowiązani do zwrócenia bankowi kwoty innej niż kwota udzielonego im wcześniej kredytu.
Jednocześnie analizowana umowa zawierała postanowienia o niedozwolonym charakterze w rozumieniu art. 385 1 k.c., których wyeliminowanie skutkować musiało upadkiem całej umowy. Klauzula indeksacyjna obejmująca warunek ryzyka kursowego jest abuzywna z uwagi na brak transparentności, asymetryczne rozłożenie ryzyka i przyznanie bankowi uprawnienia do swobodnego modyfikowania świadczenia konsumenta. Po usunięciu klauzuli indeksacyjnej dalsze trwanie umowy jest niemożliwe ze względu na zakaz zastosowania stawki LIBOR w odniesieniu do wierzytelności wyrażonych w złotych, jak również z uwagi na sprzeczność tak powstałej umowy z naturą umowy kredytu indeksowanego.
W naszej ocenie Bank nie wywiązał się również z ciążących na nim względem Kredytobiorców obowiązków informacyjnych w zakresie ryzyka kursowego. Samo zawarcie w treści umowy formuły Oświadczenia o wiedzy i akceptacji ryzyka związanego z zaciągnięciem kredytu waloryzowanego kursem waluty obcej (§ 30 umowy) nie może stanowić dowodu, iż Powodom rzeczywiście zostały przedstawione wszelkie niezbędne informacje dotyczące kredytu waloryzowanego, w szczególności, że pracownicy banku w dostateczny i zrozumiały sposób wytłumaczyli Kredytobiorcom ryzyko związane z niekorzystną zmianą kursu waluty, a co za tym idzie, z ryzykiem wzrostu miesięcznych rat spłaty kredytu oraz w szczególności wzrostu salda całego zadłużenia. W realiach niniejszej sprawy nie zachodzi zaś sposobność zastąpienia nieograniczonego ryzyka kursowego wynikającego z kwestionowanych klauzul, będących następstwem deficytu informacyjnego po stronie konsumentów.