W dniu 25 sierpnia 2022r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXVIII Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący sędzia del. Tomasz Leszczyński wydał wyrok w sprawie o sygnaturze akt: XXVIII C 3812/21, w którym ustalił, że Umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych „Multiplan” waloryzowany kursem CHF z 2005 r. zawarta pomiędzy BRE Bank S.A. z siedzibą w Warszawie, Oddziałem Bankowości Detalicznej w Łodzi a naszymi klientami jest nieważna;
W punkcie 2 wyroku zasądził od mBank S.A. z siedzibą w Warszawie łącznie na rzecz naszych klientów kwotę 211.075,87 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
W punkcie 3 zasądził od mBank S.A. z siedzibą w Warszawie łącznie na rzecz naszych klientów kwotę 11.954,00 złote tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwoty: 10.800,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz 120,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.
Pozew został skierowany do Sądu w kwietniu 2021 r. Postępowanie w I instancji trwało więc 16 miesięcy.
Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd oparł się na wyjaśnieniach naszych klientów przesłuchanych w charakterze strony. Strona powodowa zrelacjonowała przebieg zdarzeń związanych z zawarciem umowy kredytu. Sąd uznał wyjaśnienia naszych klientów za wiarygodne w całości. Z całokształtu zebranych materiałów dowodowych wynikało jednoznacznie, że kredytobiorcy pozostawali w przekonaniu, że produkt, który bank im oferuje, jest produktem bezpiecznym, albowiem zapewniano ich o stabilności i wysokiej korzystności waluty CHF w okresie powzięcia przez nich kredytu ponieważ według informacji przekazanej przez pracownika banku umowa kredytowa była standardowa, a kurs waluty CHF stabilny.
Strona powodowa nie była świadoma ryzyka gwałtownego wzrostu kursu waluty CHF, nie otrzymała też w tym zakresie informacji, symulacji i pouczeń od przedstawicieli pozwanego banku, nie była informowana, w jaki sposób jest tworzona tabela kursowa. Poinformowano ich o tym, że rata kredytu może ulec zmianie, ale nie w jakim w stopniu.
Sąd pominął dowód z zeznań świadka powołanego przez pozwany Bank, ponieważ nie miał on znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy, gdyż wskazany świadek nie uczestniczył bezpośrednio w udzielaniu kredytu powodom.
Ponadto Sąd pominął wnioski o dopuszczenie dowodów z opinii biegłych sądowych. W ocenie Sądu przedmiotowe wnioski miały wykazać fakty nieistotne dla finalnego rozstrzygnięcia sporu zawisłego w niniejszej sprawie, ze względu na ustalenie nieważności umowy kredytu łączącej strony przedmiotowego postępowania.
Powodowie kwestionowali poniższe postanowienia umowy kredytu:
1) § 1 ust. 3 – Waluta waloryzacji kredytu: CHF,
2) § 7 ust. 1 – MultiBank udziela Kredytobiorcy na jego wniosek kredytu hipotecznego przeznaczonego na cel określony w § 1 ust. 1 zwanego dalej Kredytem w kwocie określonej w § 1 ust. 2 waloryzowanego kursem kupna waluty w CHF wg. Tabeli kursowej BRE Banku S.A. Kwota kredytu wyrażona w CHF jest określona na podstawie kursu kupna waluty w CHF z tabeli kursowej BRE Banku S.A. z dnia i godziny uruchomienia Kredytu/transzy,
3) § 12 ust. 5 – raty kapitałowo odsetkowe oraz raty odsetkowe spłacane miały być w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu CHF z tabeli kursowej BRE Banku S.A. obowiązującego na dzień spłaty z godz. 14:50.
Zdaniem Sądu powództwo o ustalenie nieważności łączącej strony postępowania przedmiotowej umowy o kredyt, a także o zapłatę, zasługiwało w całości na uwzględnienie.
Sąd biorąc pod rozwagę tylko i wyłącznie literalne brzmienie postanowień w/w umowy o kredyt i załączników do niej oraz postanowień właściwego do niej regulaminu uznał, wbrew stanowisku procesowemu pozwanego, że umowa ta, jako sprzeczna z ustawą, jest nieważna w oparciu o regulację przepisu art. 58 § 1 k.c. w zw. z przepisem art. 69 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe oraz w zw. z przepisem art. 353 1 k.c. Umowa ta jest również nieważna w związku z występowaniem w niej niedozwolonych klauzul umownych.
W ocenie Sądu przedmiotowa umowa o kredyt zawarta przez stronę powodową z pozwanym była nieważna przede wszystkim z uwagi na jej istotne wady prawne: brak określenia wysokości świadczenia, do spełniania którego zobowiązani byli powodowie (nie określono kwot rat, w których miał być spłacany kredyt, ani obiektywnego i weryfikowalnego sposobu ich ustalenia) oraz sprzeczności treść umowy z art. 69 p.b. (zastosowany w umowie sposób indeksacji powodował, że powodowie mogli być i byli zobowiązani do zwrócenia pozwanemu kwoty kredytu – kwoty kapitału w wysokości innej kwota udzielonego im kredytu). Przedmiotowa umowa więc zgodnie z przepisem art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 69 ust. 1 i 2 pkt 2 p.b. w zw. z art. 353 1 k.c. jest w całości nieważna.
W ocenie Sądu również nie budził wątpliwości posiadany przez naszych klientów status konsumenta. Kredytobiorcy zawierając z pozwanym przedmiotową umowę o kredyt byli konsumentami w rozumieniu przepisu art. 221 k.c. Wskazywane i kwestionowane przez Kredytobiorców postanowienia umowy, w tym zwłaszcza te dotyczące ustalania kursów waluty obcej, były i są zawarte w treści umowy oraz właściwym do niej regulaminie. Treść tych postanowień nie była jednak indywidualnie uzgodniona z powodami. Zarówno umowa, załączniki do niej jak też regulamin stanowiły i stanowią stosowany przez pozwanego w tamtym okresie wzorzec umowny, co całkowicie potwierdza, że te postanowienia nie podlegały indywidualnemu uzgodnieniu między stronami tej umowy. Powodowie na treść tych postanowień nie mieli żadnego wpływu.
Sąd uznał, że wskazane i kwestionowane przez Kredytobiorców postanowienia przedmiotowej umowy o kredyt, w tym w szczególności te dotyczące zasad przeliczania zobowiązań stron umowy i ustalania kursów waluty obcej, kształtują prawa i obowiązki powodów – konsumentów, w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają ich interesy jak też mimo, że określają i odnoszą się do głównych świadczeń stron, nie zostały sformułowany w sposób jednoznaczny.
W toku procesu strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, wskazać należy, iż Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie podzielił tego poglądu. Sąd bez żadnych wątpliwości wskazał na okoliczność, że strona powodowa dokonywała spłat w ratach co nie oznacza, że było to świadczenie okresowe z jej strony.
Strona powodowa uiszczała na rzecz pozwanego świadczenie w części, co nie jest tożsame z uznaniem go za okresowe. Z kolei uznanie, że zawarta umowa była nieważna czyni wadliwą tezę o uznaniu za okresowe świadczenia, jakie uiszczała tytułem odsetek, gdyż będąca podstawą tego świadczenia umowa nie mogła stanowić podstawy prawnej świadczenia tego rodzaju. Nie sposób również wywodzić, aby zastosowanie w sprawie miał termin 6, tudzież 10-letni z art. 118 k.c. (w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw).
Tym samym, wobec wystąpienia przez powodów na drogę sądową w kwietniu 2021 r. Sąd uznał, że ich roszczenie o zapłatę nie uległo przedawnieniu.
Inne ciekawe wyroki omawiamy na naszym kanale YouTube – zapraszamy do subskrybowania