Wyrokiem z dnia 7 października 2021 roku Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny ustalił nieważność umowy zawartej przez naszych Klientów z Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu wykonującemu w Polsce działalność gospodarczą w ramach oddziału Raiffeisen Bank International AG (Spółka Akcyjna) Oddział w Polsce z siedzibą w Warszawie oraz rozstrzygnął w zakresie kosztów postępowania.
Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w kwietniu 2018 roku. Po wymianie pism procesowych wyznaczeniu uległ termin pierwszej rozprawy (na wrzesień 2021 roku), na którym to posiedzeniu przesłuchani zostali Powodowie i zamknięto przewód sądowy. Publikacja wyroku została przełożona na okres 14 dni.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd orzekający wskazał, że sporna umowa musi podlegać rygorowi nieważności z uwagi na abuzywność zawartych w niej klauzul indeksacyjnych. Stosowany przez Pozwanego wzorzec umowy naznaczony jest bowiem znacznymi nieprawidłowościami.
Sąd podkreślił że klauzule te są co prawda zawarte wyłącznie w Regulaminie, ale Regulamin zgodnie z postanowieniami umowy stanowi jej integralną część. Klauzula dot. wypłaty kredytu i klauzula dot. ustalania spłaty rat kredytowych (ustalana wg. innego kursu niż przy wypłacie) nie spełniają wymogów transparentności, stanowią zaś świadczenie główne według wymogów dyrektywy 93/13. W umowie nie została również zawarta informacja o tym, ze Bank uprawniony jest do pobierania spreadu.
W ocenie Składu orzekającego Umowa narusza istotę stosunku zobowiązaniowego z uwagi na nierówność i nieproporcjonalność stron. Sporna umowa została zawarta na wzorze sporządzonym przez pozwany Bank i była nienegocjowalna, która to okoliczność znajduje potwierdzenie w licznym orzecznictwie sądów powszechnych. Ponadto pozwany Bank miał prawo pobierania spreadu, jednakże okoliczność ta nie została ujęta w umowie.
Sąd nawiązał do uzasadnienia wyroku wydanego przez TSUE w dniu 10.06.2021 roku, w zakresie w jakim rozstrzygnięcie to odnosiło się do wymogów przejrzystości w zakresie obowiązków informacyjnych. TSUE wskazał bowiem, że przedsiębiorca powinien udzielić konsumentowi wystarczających i dokładnych informacji, które umożliwią mu dokonanie oceny ryzyka potencjalnie znaczących skutków gospodarczych warunków umownych dla jego zobowiązań finansowych.
W ocenie Sądu realizacja spoczywających na przedsiębiorcy obowiązków przedumownych i umownych winna być urzeczywistniona poprzez przedstawienie Kredytobiorcom na etapie złożenia wniosku kredytowego pisemnych symulacji o ryzyku obrazujących, że w skutek wzrostu kursu walut sytuacja kredytobiorcy może stać się nie do zniesienia w aspekcie finansowym (czego w realiach niniejszej sprawy zabrakło).
Z powyższych względów zawarta przez strony umowa jest nieważna. Jednocześnie Sąd wskazał, iż w realiach niniejszej sprawy brak jest przepisów o charakterze dyspozytywnym, które mogłyby uzupełnić zawartą przez strony umowę, utrzymując ją w mocy. W szczególności przepisem takim nie jest art. 358 § 2 k.c., ponieważ w obecnym brzmieniu nie obowiązywał on w chwili zawierania przez strony umowy kredytu, zaś przed nowelizacją miał on zupełnie inny charakter niż obecnie.
W odniesieniu do postępowania dowodowego wskazać należy, iż pominięciu uległ zgłoszony przez stronę pozwaną wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka (pracownika banku), bowiem świadek ten zgodnie ze zgłoszoną tezą dowodową miał zeznawać na okoliczność mechanizmu tworzenia kursów, tymczasem Sąd uznał tą wiedzę za spóźnioną bowiem informacje w tym zakresie Powodowie powinni uzyskać już na etapie zawarcia umowy.
Informacje o innych naszych ciekawych wyrokach znajdziesz na kanale YouTube