Występując z roszczeniem do sądu należy nie tylko wskazać czego się domagamy, ale przede wszystkim należy uzasadnić swoje stanowisko, a więc należy przytoczyć argumenty, które będą świadczyć o tym, że to właśnie my mamy rację.
W przypadku kredytów denominowanych, a więc kredytów we frankach szwajcarskich, bardzo istotne również jest przytoczenie podstaw prawnych zajmowanego stanowiska, im bowiem precyzyjniej wskażemy jakie naszym zdaniem regulacje zostały naruszone, tym łatwiej będzie nam dowodzić swych roszczeń i przekonać sąd do naszych poglądów.
W przypadku tzw. kredytów denominowanych do franka szwajcarskiego, a więc kredytów, których kwota wyrażona jest we franku, jednakże wypłata i spłata samego kredytu następuje już w złotówkach, roszczenia formułować będziemy praktycznie w oparciu o pięć przepisów, jednakże w różnych zestawieniach.
Najbardziej powszechnym zarzutem kierowanym przeciwko kredytom denominowanym jest naruszenie art. 69 ust. 1 i 2 ustawy prawo bankowe w związku z art. 58 §1 Kodeksu cywilnego. Art. 69 prawa bankowego definiuje umowę kredytu, zgodnie z brzmieniem ust. 1, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu, natomiast ust. 2 wskazuje co ta umowa powinna zawierać.
Wskazane przepisy mają charakter bezwzględnie obowiązujący, czyli każda umowa kredytowa powinna zawierać elementy wskazane w powołanych przepisach, jeżeli zatem w umowie kredytu nie jest określona jego kwota, a dzieje się tak w sytuacji, gdy kredyt jest denominowany i bank wskazuje, że kwota kredytu zostanie kredytobiorcy wypłacona po kursie kupna według tabeli banku, wówczas dochodzi do zawarcia umowy sprzecznej z prawem. Zgodnie zaś z art. 58 §1 Kodeksu cywilnego, czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, poprzez naruszenie przepisów prawa bankowego możemy zatem podnosić, że zawarta umowa o kredyt denominowany jest nieważna.
W sytuacji jednakże, gdy przyjmiemy, iż wskazana w umowie wysokość środków pieniężnych określonych we frankach szwajcarskich jest tak naprawdę kwotą kredytu, wówczas możliwe jest dochodzenie nieważności zawartej umowy na podstawie art. 358 §1 Kodeksu cywilnego w związku z art. 58 §1 Kodeksu cywilnego.
Roszczenie o unieważnienie zawartej umowy kredytowej na wskazanej podstawie jest jednakże bardzo ograniczone, gdyż uzasadnione będzie tylko w przypadku, gdy umowa została zawarta na gruncie poprzednio obowiązującej wersji art. 358 §1 Kodeksu cywilnego, czyli w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 stycznia 2009 r. Do 23 stycznia 2009 r. wskazany przepis przewidywał bowiem, że zobowiązania pieniężne na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej mogą być wyrażone tylko w pieniądzu polskim, zatem zawarcie umowy o kredyt, którego kwota była wyrażona w walucie obcej stanowiło naruszenie bezwzględnie obowiązujących zasad, a zatem taka umowa była sprzeczną z ustawą i również na gruncie art. 58 §1 Kodeksu cywilnego powinna zostać uznana za nieważną.
W oparciu o inne przepisy skonstruujemy natomiast roszczenie, gdy uznamy, że kwota kredytu była określona we frankach szwajcarskich, czyli tak jak w sytuacji powyżej, jednakże umowa taka nie była już niezgodna z zasadą walutowości, czyli z przepisem obowiązującym do dnia 23 stycznia 2009 r. Wówczas bowiem roszczenie oprzeć można na podstawie art. 3531 i art. 354 Kodeksu cywilnego oraz art. 69 ust. 1 prawa bankowego w związku z art. 58 §1 Kodeksu cywilnego.
Art. 3531 Kodeksu cywilnego wyznacza granicę swobodę umów, strony zawierające umowę mogą bowiem ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego, natomiast art. 354 Kodeksu cywilnego stanowi, iż dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia, społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób odpowiadający tym zwyczajom, w połączeniu zaś z treścią art. 69 ust. 1 prawa bankowego (przytoczoną powyżej), w umowie kredytowej powinny znajdować się regulacje określające jaką kwotę bank zobowiązuje się wypłacić kredytobiorcy w ramach zawartej umowy kredytowej. W kredytach denominowanych takich uregulowań jednak nie znajdziemy, gdyż udostępniane środki pieniężne ustalane są dopiero w momencie wypłaty owych środków, gdy następuje przeliczenie franka szwajcarskiego według kursu kupna obowiązującego w dniu wypłaty kredytu. Umowa z tego powodu również powinna zostać uznana za nieważną.
