Wyrokiem z dnia 13 czerwca 2023 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny, sygn. I ACa 1014/22 na skutek apelacji banku PKO BP S.A. z siedzibą w Warszawie od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie I Wydział Cywilny z dnia 8 czerwca 2022 r. wydanego w sprawie o sygn. akt. I C 43/21 oddalił apelację pozwanego banku utrzymując w mocy wyrok sądu I instancji i zasądził od pozwanego banku na rzecz naszych Klientów kwotę 8.100 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.
Łączna korzyść finansowa naszych Klientów wyniosła 379 934,00 PLN.
Postępowanie apelacyjne od momentu doręczenia do Sądu II instancji apelacji przez pozwany bank do wydania prawomocnego wyroku trwało zaledwie 10 miesięcy, a całe postępowanie od samego początku do końca trwało około 28 miesięcy. Sąd w I instancji uznał za uzasadnione roszczenie naszych Klientów o ustalenie nieważności umowy kredytowej.
W pierwszej Instancji Sąd Okręgowy w Koszalinie I Wydział Cywilny wyrokiem z dnia 8 czerwca 2022 r. ustalił nieważność umowy i ustalił, że umowa kredytu z dnia 30 czerwca 2008 r. zawarta pomiędzy naszymi Klientami a Powszechną Kasą Oszczędności Bank Polski S. A. w Warszawie, jest nieważna oraz zasądził od pozwanego Powszechnej Kasy Oszczędności Bank Polski S. A. w Warszawie na rzecz naszych Klientów solidarnie kwotę 11.834 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że naszym Klientom przysługuje interes prawny w ustaleniu nieważności umowy, bowiem dopóki strony wiąże umowa kredytowa nasi Klienci nie mogli skutecznie domagać się zwrotu nienależnie wpłaconych na rzecz pozwanego banku świadczeń, ustalonych w oparciu o klauzule abuzywne. W ocenie Sądu interes prawny naszych Klientów w żądaniu ustalenia nieważności umowy w tym kontekście jest oczywisty, bowiem bez takiego rozstrzygnięcia na przyszłość o zasadach rozliczenia kredytu, nie istnieje możliwość definitywnego zakończenia sporu.
W ocenie Sądu orzekającego w niniejszym postępowaniu kwestionowane postanowienia umowy odnoszące się do indeksacji i ustalania kursów walut dla potrzeb wykonania umowy – kurs kupna CHF i kurs sprzedaży CHF ustalany w Tabeli Banku– czy też szerzej klauzula waloryzacyjna – zostały ukształtowane w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interes konsumenta. Zdaniem Sądu bank w sposób nieprawidłowy wypełnił swój obowiązek informacyjny względem konsumenta co do przedstawienia mu ryzyka kursowego jakie wprost wiązało się zarówno z klauzulą walutową, jak i z klauzulą spreadową, czego konsekwencją było uznanie, że już choćby z tej przyczyny kwestionowane postanowienia mogły zostać uznane za abuzywne.
Ponadto, w ocenie Sądu niewątpliwie pomiędzy pozwanym Bankiem a stroną powodową jako konsumentem istniała nierównowaga informacyjna w zakresie ryzyka kursowego, a to z uwagi na to, że Bank jako profesjonalista wiedział lub powinien wiedzieć, że co do zasady kurs waluty PLN do CHF może ulec znacznej zmianie (deprecjacji). Sąd Okręgowy podniósł, iż Bank w żaden pisemny czy ustny sposób nie pouczył konsumenta, że musi się liczyć z nieograniczonym ryzykiem kursowym, to znaczy, że rata kredytu i saldo kredytu wyrażone w PLN może wzrosnąć w sposób nieograniczony w porównaniu do jej wysokości z dnia złożenia wniosku kredytowego czy też z dnia zawarcia umowy kredytu lub wypłaty kredytu, również w związku z tym w sposób nieograniczony może wzrosnąć saldo kredytu do spłaty. Zdaniem Sądu postanowienia łączącej strony umowy nie zostały zatem sformułowane w sposób jednoznaczny i zrozumiały – prostym i zrozumiałym językiem.
Zdaniem Sądu postanowienia te miały wpływ na wysokość zarówno świadczenia pozwanego banku na rzecz naszych Klientów jak również na wysokość poszczególnych rat kapitałowo-odsetkowych uiszczanych przez kredytobiorców na rzecz pozwanego banku. Bez tych postanowień strony umowy nie mogliby spełnić swoich świadczeń głównych z niej wynikających. Postanowienia te bowiem odnoszą się do podstawowych świadczeń stron i w ten sposób determinują wysokość kapitału wypłaconego powodowi jak i wysokość świadczeń powoda.
Mając na uwadze powyższe w ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy usunięcie kwestionowanych przez stronę powodową postanowień umownych jako klauzul abuzywnych powoduje w konsekwencji, że umowa jest nieważna na zasadzie art. 3851 k.c. w związku z art. 58 k.c.
Wobec nieważności umowy kredytu, Sąd zasądził na rzecz naszych Klientów wszystkie środki uiszczone przez niego na rzecz Banku w wykonaniu tejże umowy tytułem zwrotu nienależnego świadczenia, opierając się w tym zakresie tzw. teorię dwóch kondykcji.
Sąd podzielił więc zaprezentowaną przez naszą Kancelarię argumentację w zakresie nieważności przedmiotowej umowy kredytowej i zasadności zasądzenia od pozwanego Banku na rzecz naszego Klienta zwrotu wszystkich środków pieniężnych wpłaconych tytułem jej wykonania.
Pozwany w toku niniejszego postępowania mimo obszernej argumentacji zawartej w odpowiedzi na pozew, nie udowodnił, aby doszło do jakichkolwiek negocjacji czy indywidualnego uzgodnienia postanowień umowy, a także aby Klienci zostali rzetelnie poinformowani o ryzykach wynikających z tego typu umowy. Pamiętając o tym, zwracaliśmy szczególną uwagę, że niedozwolony charakter klauzul przeliczeniowych jako tylko jedną z wad umowy, wskazując przy tym na szereg innych podstaw do uznania umowy za całkowicie nieważną.
Mając na uwadze powyższe, Sąd podzielił zaprezentowaną przez naszą Kancelarię argumentację w zakresie nieważności przedmiotowej umowy kredytowej i zasądził zwrot kosztów procesu.
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Dennis Jonczyk – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.