Sąd Apelacyjny w Krakowie sprawnie unieważnia kredyt we frankach Raiffeisen Bank naszych Klientów

Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2023 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I ACa 72/22, Sąd Apelacyjny w Krakowie, I Wydział Cywilny  po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2023 r.   sprawy z powództwa Klientów przeciwko Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu, o ustalenie i zapłatę, na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego Krakowie  z dnia 13 października 2021 r. , sygn. akt I C 2926/20, oddalił apelację Banku.

Pozew został zarejestrowany w Sądzie 9 grudnia 2020 r., odbyła się jedna rozprawa w dniu 13 października 20021 r. Sąd wydał wyrok. 

Wyrokiem z dnia 13 października 2021 r. Sąd Okręgowy w Krakowie ustalił nieważność umowy o kredyt hipoteczny z dnia 13 listopada 2007 r. oraz zasądził od Banku na rzecz Klientów  kwotę 11.817,00 zł  tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sprawę, po złożeniu apelacji przez Bank, zarejestrowano w Sądzie Apelacyjnym w dniu 17 stycznia 2022 r. 

Została złożona odpowiedź na apelację Banku. 

Odbyła się jedna rozprawa, w dniu 6 grudnia 2023 r., na której Sąd oddalił apelację banku.

 Apelacja okazała się bezzasadna. Argumentacja Banku podniesiona w apelacji nie znalazła uznania, ponieważ umowa kredytu zawiera klauzule niedozwolone, co skutkowało upadkiem umowy. Sąd Apelacyjny w całości podzielił ustalenia faktyczne Sądu I instancji, przyjmując jej za własne. W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że Sąd uznał, że umowa zawarta pomiędzy stronami jest nieważna w całości z uwagi na znajdujące się w niej postanowienia abuzywne, które nie mogą być zastąpione jakimikolwiek innymi regulacjami prawnymi. 

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego doprowadziła Sąd do przekonania, że zawarte w umowie kredytu indeksowanego i regulaminie postanowienia dotyczące klauzuli indeksacyjnej przy wypłacie kwoty kredytu oraz stosujące mechanizm spłaty kredytu w złotych polskich w oparciu o przeliczenie wysokości raty w walucie obcej z zastosowaniem właściwego kursu kupna/sprzedaży waluty wynikającego z tabeli kursów walut (dewiz) obowiązujących danego dnia w banku, stanowią niedozwolone postanowienia umowne.

Odnosząc się do treści umowy pod kątem abuzywności zawartych w niej postanowień Sąd stwierdził, że zgodnie ze stanowiskiem TSUE, zobowiązany jest do uwzględnienia z urzędu, że postanowienie niedozwolone nie wiąże konsumenta. Skoro Sąd zobligowany jest do uwzględnienia z urzędu, że postanowienie niedozwolone nie wiąże konsumenta, to zobligowany jest również do badania z urzędu wszystkich zapisów umowy zawartej z udziałem konsumenta pod kątem wypełnienia przesłanek abuzywności. Analizując kwestionowane postanowienia, a w szczególności § 7 ust. 4 i § 9 ust. 2 Regulaminu Sąd uznał, że stanowią one postanowienia abuzywne.

Dalej Sąd podkreślił, że konstrukcja umowy była narzucona przez Bank według wzorca, zaś Klienci mogli umowę jedynie zaakceptować, gdyż w przeciwnym razie nie uzyskaliby kredytu. Tym sposobem Bank, wprowadzając klauzule waloryzacyjne oparte o kursy walut wskazane w sporządzanych przez niego tabelach, przypisał sobie prawo do jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu indeksowanego do waluty CHF i wysokości całej wierzytelności.

Zasadnicze znaczenie miał także fakt, że waloryzacja rat kredytów udzielanych na podstawie przedmiotowej umowy o kredyt hipoteczny odbywała się w oparciu o tabele kursowe sporządzane wyłącznie przez Bank, bez jakiegokolwiek udziału drugiej strony umowy. Nie budziło także wątpliwości Sądu, że obciążenie Klientów praktycznie nieograniczonym ryzykiem kursowym, godziło w sposób drastyczny w ich interesy ekonomiczne. Dlatego powszechnie przyjmuje się, że tego rodzaju klauzule waloryzacyjne stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385¹ k.c. – tu Sąd przywołał  orzecznictwo. 

Następnie Sąd rozważał kwestię czy zakwestionowane postanowienie można było uznać za postanowienie określające główne świadczenia stron umowy i czy zostało ono sformułowane w sposób jednoznaczny. 

W konsekwencji Sąd przyjął, że § 7 ust. 4 i § 9 ust. 2 Regulaminu stanowią niedozwolone postanowienia umowne. Tym samym niedozwolony charakter postanowień wprowadzających do umowy indeksację oraz zasady spłaty określają główne świadczenia stron (art. 385¹ § 1 k.c.) – główny przedmiot umowy (art. 4 ust. 2 dyrektywy), przez co uprzednie stwierdzenie ich abuzywności nie może pozostawać bez wpływu na kwestię oceny czy zawarta umowa była ważna. W ocenie Sądu analiza ta prowadzić musi do wniosku o ustalenia nieważności przedmiotowej umowy kredytowej. 

Łącznie sprawa w obydwu instancjach trwała trzy lata.