Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2022 roku Sąd Okręgowy w Warszawie, XXVIII Wydział Cywilny, sygn. akt XXVIII C 7944/21 ustalił, że umowa z 2008 roku zawarta pomiędzy Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu wykonującym w Polsce działalność gospodarczą za pośrednictwem Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu Oddział w Polsce, a naszymi Klientami jest nieważna (punk 1 sentencji wyroku) oraz zasądził od pozwanego Banku na rzecz Naszych Klientów kwotę 198.659,41 zł oraz 133.206,51 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi do dnia zapłaty z tym że spełnienie tych świadczeń powinno nastąpić za jednoczesnym zaofiarowaniem przez powodów pozwanemu kwoty 866.800 zł (punkt 2 sentencji wyroku). W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie (punkt 3 sentencji). Ponadto zasądził na rzecz Naszych Klientów od pozwanego Banku kwotę 11.868 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 4 sentencji wyroku).
W uzasadnieniu w/w rozstrzygnięcia Sąd wskazał, iż żądanie stwierdzenia nieważności spornej umowy kredytu okazało się uzasadnione. W ocenie Sądu, w realiach niniejszej sprawy wystąpiły przesłanki do uznania postanowień przewidujących waloryzacje kredytu za postanowienia niedozwolone. Taki wniosek wynika z przeprowadzonej oceny kształtu postanowień, które z jednej strony różnicują wysokość kursu przyjętego dla przeliczeń kwoty kredytu z PLN na CHF, a następnie przeliczeń wysokości wymaganej spłaty CHF na PLN, a z drugiej strony – pozwalają kredytodawcy na swobodne ustalenie każdego z tych kursów, bez podania ściśle kryteriów wysokości wyznaczania kursów.
Już samo zróżnicowanie pomiędzy kursem kupna i sprzedaży stosowanym dla określenia wysokości spłaty uznać należy za sprzeczne z dobrymi obyczajami, a równocześnie rażąco naruszające interesy konsumenta. Równocześnie nie budzi wątpliwości, że konstrukcja w której w chwili wypłaty kredytu wysokość wyrażonego w złotych polskich zobowiązania konsumenta jest – w wyniku zastosowania dla jej ustalenia kursu sprzedaży- wyższa niż wysokość udzielonego kredytu, stanowi naruszenie interesów klienta.
Ze wskazanych przyczyn za niedozwolone zostały uznane zapisy odnoszące się do ustalania wysokości kursów w Tabeli banku z uwagi na okoliczność, iż kursy te nie są ustalane w oparciu o obiektywne wskaźniki, lecz kształtowane są w sposób dowolny przez bank, jednostronny, uniemożliwiający ich weryfikację prze konsumentów (brak transparentności) – Naszych Klientów.
Podsumowując, Sąd stwierdził, iż sporna umowę uznać należy za nieważną w oparciu o art. 58 par. 1 k.c. w zw. z art. 3851 k.c. w następstwie stwierdzenia abuzywności klauzul przeliczeniowych i niemożności uzupełnienia niedozwolonych klauzul umownych przepisami dyspozytywnymi, taka umowa staje się sprzeczna z naturą stosunku prawnego umowy kredytu, bo w rzeczywistości mimo literalnych zapisów umowy nie zostało określone świadczenie Kredytobiorców i Kredytodawcy, zasady spłaty kredytu, czego wymaga art. 69 ust. 2 Prawa bankowego.
Nieważność umowy o kredyt zawartej przez strony skutkowała zaś uznaniem za zasadne żądania strony powodowej o zwrot tego, co na jej podstawie świadczyli zgodnie z treścią art. 410 k.c. W konsekwencji czego, Sąd zasądził na rzecz Naszej Klientów wszystkie środki uiszczonej przez nich na rzecz Banku w wykonaniu tejże umowy tytułem zwrotu nienależnego świadczenia, opierając się w tym zakresie tzw. teorię dwóch kondykcji.
Sąd podzielił więc zaprezentowaną przez naszą Kancelarię argumentację w zakresie nieważności przedmiotowej umowy kredytowej i zasadności zasądzenia od pozwanego Banku na rzecz naszych Klientów zwrotu wszystkich środków pieniężnych wpłaconych tytułem jej wykonania.
Sąd oddalił powództwo jedynie w niewielkim zakresie. W ocenie Sądu zasadnym okazała się też zarzut zatrzymania.
Zapadły wyrok jest nieprawomocny, jednak mając na uwadze kierunek linii orzeczniczej należy wyrazić nadzieję, że wyrok utrzyma się w II instancji.
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski i r.pr. Michał Surwiłło – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni