Wyrokiem z dnia 3 listopada 2022 r. wydanym w sprawie o sygn. akt XXVIII C 1790/21, Sąd Okręgowy w Warszawie, XVIII Wydział Cywilny w składzie SSO Tomasza Niewiadomskiego ustalił, że umowa kredytu umowa kredytu hipotecznego indeksowanego do CHF zawarta w kwietniu 2007 r. pomiędzy naszymi Klientami a Getin Bank S.A. jest nieważna, a także zasądził od pozwanego Getin Noble Bank spółki akcyjnej z siedzibą w Warszawie na rzecz naszych Klientów łącznie kwoty: 96 652,55 zł oraz 47 460,82 CHF z ustawowymi odsetkami za opóźnienie: 1) od kwoty 4 265,82 zł od dnia 18 marca 2022 roku do dnia 14 września 2022 roku; 2) od kwoty 92 386,73 zł od dnia 14 lipca 2022 roku do dnia 14 września 2022 roku; 3) od kwoty 47 460,82 CHF od dnia 14 lipca 2022 roku do dnia 14 września 2022 r. Jednocześnie Sąd uwzględnił zarzut zatrzymania zgłoszony w toku procesu przez Bank. Ostatecznie rozstrzygając o kosztach procesu, Sąd zasądził kwotę 11 864,00 zł na rzecz Powodów, jako że wygrali proces w całości.
- Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł nieważność umowy kredytu hipotecznego indeksowanego do CHF zawartej między Klientami a Getin Bank S.A. oraz zasądził na rzecz Klientów kwoty z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.
- Umowa zawierała postanowienia rażąco naruszające równowagę kontraktową między stronami, w tym dotyczące waloryzacji, co stanowi niedozwolone postanowienia umowne i obarcza kredytobiorców nieprzewidywalnym ryzykiem.
- Postępowanie przed sądem I instancji trwało 20 miesięcy, a Bank złożył apelację od wyroku.
Co warte odnotowania to już kolejny wyrok uzyskany przez Kancelarię po wszczęciu przez Bankowy Fundusz Gwarancyjny przymusowej restrukturyzacji Getin Noble Banku S.A. Pozew w niniejszej sprawie został złożony w marcu 2021 r., więc postępowanie przed sądem I instancji trwało łącznie 20 miesięcy. W sprawie na pierwszym terminie rozprawy Sąd przesłuchał świadka powołanego przez Bank, który zawierał umowę, lecz nie pamiętał on żadnych konkretnych szczegółów związanych z zawarciem Umowy z naszymi Klientami. Podczas drugiego terminu rozprawy Sąd przesłuchał Powodów, a na trzecim terminie ogłosił wyrok.
Zdaniem Sądu zarówno w umowie, jak i w stanowiącym jej integralną część Regulaminie, pojawiły się postanowienia rażąco naruszające równowagę kontraktową między stronami. 1. § 9 ust. 2 zgodnie z którym w dniu wypłaty kredytu lub każdej transzy kredytu kwota wypłaconych środków będzie przeliczana do CHF według kursu kupna walut określonego w tabeli kursów – obowiązującego w dniu uruchomienia środków; 2. § 10 ust. 3 zgodnie z którym wysokość zobowiązania miała być ustalana jako równowartość wymaganej spłaty wyrażonej w CHF – po jej przeliczeniu według kursu sprzedaży walut określonego w „Bankowej tabeli kursów walut dla kredytów dewizowych oraz indeksowanych do walut obcych” do CHF obowiązującego w dniu spłaty. 3. § 16 ust. 4 Regulaminu zgodnie z którym w przypadku kredytu indeksowanego do waluty obcej, w przypadku upływu terminu wymagalności całego kredytu, bank dokonuje przewalutowania zadłużenia na PLN z zastosowaniem aktualnego kursu sprzedaży dewiz określonego przez bank w tabeli kursów; 4. § 19 ust. 5 Regulaminu zgodnie z którym w przypadku kredytu indeksowanego w walucie obcej, kwota raty spłaty obliczona jest według kursu sprzedaży dewiz obowiązującym w banku na podstawie obowiązującej w banku tabeli kursów z dnia wpływu środków.
Analiza przywołanych wyżej postanowień umownych dotyczących waloryzacji prowadzi zdaniem Sądu do konkluzji, że nie odwołują się one do ustalanych w sposób neutralny kursów CHF czy jakichś obiektywnych, zewnętrznych wskaźników czy czynników, na które żadna ze stron nie ma wpływu.
Zasady ustalania kursów zostały przekazane do wyłącznych uprawnień pozwanego, nie określając bliżej kryteriów ustalania ich wysokości. W ocenie Sądu w świetle takich postanowień umownych, bank może jednostronnie i arbitralnie modyfikować wskaźniki, według których obliczana jest zarówno wysokość kapitału kredytu do spłaty, jak i świadczeń kredytobiorcy (rat kredytowych). Waloryzacja kredytu na podstawie przedmiotowej umowy odbywa się w oparciu o tabele kursowe sporządzane przez pozwanego i to uprawnienie banku do określania wysokości kursów CHF na gruncie zawartej umowy nie doznaje formalnie żadnych określonych ograniczeń.
Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela stanowisko, iż określenie wysokości należności obciążającej konsumenta z odwołaniem do tabel kursów ustalanych jednostronnie przez bank, bez wskazania obiektywnych kryteriów, jest nietransparentne, pozostawia pole do arbitralnego działania banku i w ten sposób obarcza kredytobiorcę nieprzewidywalnym ryzykiem oraz narusza równorzędność stron. Postanowienia te zdaniem Sądu spełniają kryteria uznania ich za niedozwolone postanowienia umowne, co powoduje, że nie wiążą Powodów w rozumieniu art. 3851 k.c.
W ocenie Sądu Powodowie nie byli nigdy prawidłowo poinformowani o realnej skali tego ryzyka, a w szczególności tego, że wzrost kursu będzie rzutować na saldo całego kapitału kredytu.
Z pewnością nie mogły o tym świadczyć standardowe oświadczenia przedstawione Powodom do podpisu. W ocenie Sądu przedmiotowa umowa kredytu jest nieważna z tego względu, że abuzywne są jej postanowienia określające mechanizm waloryzacji. Bez tych postanowień umowa nie może dalej wiązać gdyż brak jest zasadniczych jej elementów, tj. określenia świadczenia stron.
Pozwany Bank złożył apelację od omawianego wyroku, niemniej po analizie prawomocnych wyroków jakie zapadły z udziałem tego Banku mamy nadzieję, że apelacja Banku zostanie oddalona.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Michalina Kasjaniuk – Kancelaria Adwokacka adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.
Inne ciekawe wyroki omawiamy na naszym kanale YouTube – zapraszamy do subskrybowania