W ostatnim czasie informowaliśmy Państwa o prowadzonych przez naszą Kancelarię postępowaniach, które udało się zakończyć w ekspresowym tempie. Należy mieć jednak na uwadze, iż wyroki nie we wszystkich sprawach zapadają zaledwie kilka miesięcy po zainicjowaniu postępowania. Sprawa, którą dzisiaj pragniemy państwu przybliżyć należy do kategorii tych, w których rozstrzygnięcie udało się uzyskać dopiero po kilku latach od daty wniesienia pozwu. Powodowie musieli poczekać przeszło 3 lata na wydanie wyroku, jednakże uzyskane orzeczenie w pełni uwzględniające powództwo zrekompensowało wszelkie niedogodności związane z długością trwania postępowania.
Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w październiku 2017 roku. Z uwagi na dominującą wówczas linię orzeczniczą jako żądanie główne pozwu sformułowane zostało roszczenie odfrankowienia spornej Umowy. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego celem ustalenia wysokości zobowiązania Powodów z umowy kredytu w dwóch wariantach: w wariancie pierwszym przy rozliczeniu umowy z zastosowaniem kursu średniego NBP dla franka szwajcarskiego obowiązującego na dzień wypłaty poszczególnych transz oraz w dniu spłaty poszczególnych rat oraz w wariancie drugim z pominięciem mechanizmu indeksacji tj. przy rozliczeniu umowy z uwzględnieniem kwoty kredytu wypłaconego w złotych polskich oraz oprocentowania i marży ustalonych w umowie.
Co istotne, w podsumowaniu opinii biegły wskazał, że nawet zastosowanie do wyznaczenia wysokości zadłużenia oraz wielkości rat kursu średniego NBP dla CHF (wariant I) obniżyłoby koszty kredytu o 21 611,16 zł w stosunku do faktycznie wydatkowanych przez naszych Klientów środków. W wariancie II kredytu złotowego przy pominięciu mechanizmu indeksacji Kredytobiorcy dla prawidłowej obsługi kredytu wydatkowaliby o 133.616,44 zł mniej niż faktycznie wpłacili. Zatem wnioski końcowe opinii jednoznacznie wskazują, iż kursy stosowane przez Pozwanego ustalane były w oderwaniu od realiów rynkowych.
Sporządzona przez biegłego opinia finalnie okazała się jednak nieprzydatna dla rozstrzygnięcia sprawy wobec dokonanej przez Powodów modyfikacji powództwa. Finalnie Powodowie sformułowali bowiem żądanie ustalenia nieważności spornej umowy kredytu, które to roszczenie zostało w całości uwzględnione przez Sąd. W pełni podzielona została argumentacja Powodów co do nieważności umowy kredytu hipotecznego wobec faktu zamieszczenia w jej treści abuzywnych klauzul waloryzacyjnych. W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że w zawartej przez stronty umowie znalazły się niedozwolone postanowienia umowne tzw. klauzule przeliczeniowe.
Mianowicie umowa była skonstruowana w ten sposób, że par. 4 ust. 3 Umowy przewidywał, że kredyt zostanie wypłacony w złotych polskich po przeliczeniu kwoty według kursu dewiz obowiązującego w Tabeli kursów walut w Lukas Banku. Sama umowa nie zawierała analogicznego zapisu dotyczącego przeliczeń przy spłacie kredytu natomiast takie zapisy znalazły się w par. 20 Regulaminu Lukas Banku. Sąd zwrócił uwagę na zawarty w Regulaminie zapis, wskazujący, że rachunek techniczny na który ma być dokonywana spłata kredytu jest prowadzony w walucie obcej ale wpłaty są przeliczane na walutę rachunku po aktualnym kursie sprzedaży dewiz obowiązującym w Banku.
Powyższe prowadzi do konstatacji, iż umowa de facto nie przewidywała możliwości wypłaty kredytu w walucie kredytu i nie przewidywała możliwości spłaty kredytu w walucie kredytu. Kwota kredytu, jak to w przypadku kredytu denominowanego określona została w CHF. Zawarte w umowie klauzule przeliczeniowe nie określały w żaden sposób weryfikowalnych dla Klienta i obiektywnych kryteriów według których Bank będzie ustalał kursy w swoich tabelach. Tak skonstruowane klauzule, co jak podkreślił Sąd jest kwestią bezsporną w orzecznictwie, powinny zostać wyeliminowane z umowy.
W ocenie Sądu umowa kredytu denominowanego do CHF po usunięciu klauzul abuzywnych może być utrzymana w mocy tylko w tym wypadku, gdy od początku przewidywała możliwość wypłaty kredytu w walucie kredytu i spłaty w tej walucie. W spornej umowie takiej możliwości nie było i kwestię tą ostatecznie potwierdziły zeznania świadka – pracownika banku. Strony zawarły zatem umowę, której po eliminacji klauzul abuzywnych nie da się wykonać. Z tych względów Sąd uwzględnił żądanie ustalenia nieważności umowy.
Nieważność umowy o kredyt zawartej przez strony skutkowała uznaniem za zasadne żądania Powodów o zwrot kwoty 24.815,52 zł jako świadczenia nienależnego tytułem nadpłaconego kapitału.
Zapraszamy na nasz kanał YB gdzie omawiamy inne ciekawe wyroki