Do Sądu Okręgowego w Warszawie kancelaria skierowała pozew w imieniu konsumenta przeciwko Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu, wykonującego swoją działalność poprzez Raiffeisen Bank International AG SA oddział w Polsce o ustalenie i zapłatę. Przedmiotem roszczenia ww. pozwu było w pierwszej kolejności ustalenie nieważności całej umowy kredytu.
Natomiast asekuracyjnie, w sytuacji gdyby jednak Sąd nie podzielił stanowiska strony co do argumentacji dotyczącej nieważności, Powód dochodził roszczenia o zapłatę, tzw. odfrankowienia. W dniu 8 lutego 2019 r. pełnomocnik Banku wystosował odpowiedź na pozew, w której nie uznał roszczeń kredytobiorcy. Od tego momentu trwała wymiana pism między stronami aż do dnia 9 stycznia 2020r .
W tym dniu odbyła się rozprawa na której Sąd przesłuchał Powoda, jednocześnie pooddalał pozostałe wnioski dowodowe. Sprawa ta zasługuje na szczególną uwagę ponieważ Sąd postanowił zamknąć przewód sądowy już na 1 rozprawie.
W dniu 23 stycznia 2020 r. Sąd Okręgowy w Warszawie, XXVC 3104/18 ogłosił wyrok w którym uznał umowę kredytu w całości za nieważną a ponadto w całości obciążył Pozwanego kosztami procesu.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wskazał, że przede wszystkim klauzula indeksacyjna a także pozostałe postanowienia zarówno umowy kredytu jak i regulaminu odnoszące się do przeliczenia kursu w oparciu o tabelę Banku, stanowią niedozwolone postanowienia umowne.
Przedmiotowe postanowienia spowodowały sytuację, w której kredytobiorca nie miał informacji, w jakiej wysokości ostatecznie ukształtuje się jego zobowiązanie a także jakie jest ostatecznie wynagrodzenie Banku. W konsekwencji ww. postanowienia są sprzeczne z dobrymi obyczajami a także w rażący sposób naruszają interesy konsumenta co z kolei prowadzi do sytuacji, iż nie wiążą one konsumenta.
Sąd wskazał także, że z uwagi na okoliczność, iż kwestionowane przez Powoda postanowienia są mało transparentne a jednocześnie ściśle związane z oprocentowaniem należy je traktować jako główne świadczenia stron.
Wobec czego usunięcie ww. postanowień prowadzi do sytuacji, iż umowa nie może dalej funkcjonować. Sąd stwierdził również, iż nie ma możliwości zastąpienia kwestionowanych klauzul umownych. Byłoby to sprzeczne z celem dyrektywy 93/13 EW oraz wyrokiem TSUE wydanym w sprawie państwa Dziubaków tj. sprawy C 260/18 z dnia 3 października 2019 r.
Sąd nadmienił również, że Powód miał interes prawny w ustaleniu nieważności. Pozew o zapłatę nie rozwiązuje wszystkich problemów wynikających z nieważności umowy m.in. wpisu do hipoteki. W związku z czym Sąd stwierdza, iż roszczenia o ustalenie można dochodzić łącznie z roszczeniem o zapłatę. Wobec czego Sąd uznał, iż roszczenia o ustalenie się nie przedawnia co potwierdza ugruntowane stanowisko Sądów powszechnych.
Konkludując ww. stanowisko Sądu wyrażone w ustnych motywach rozstrzygnięcia potwierdziło dotychczasową koncepcję kancelarii w dochodzeniu roszczeń w sprawach tzw. frankowych. Nasza kancelaria jest jedną z niewielu kancelarii, która właśnie w taki sposób kształtuje roszczenia, które pozwalają kredytobiorcy na całkowite rozstrzygnięcie sprawy z Bankiem, wynikające z uznania umowy za nieważną. Dzięki wypracowanej koncepcji oraz pracy całego zespołu, który pozwolił na zamknięcie przewodu sądowego na pierwszym terminie rozprawy kredytobiorca zostanie uwolniony od kredytu, który byłby zmuszony spłacać łącznie aż przez okres 38 lat !!!
Obecnie wyrok nie jest jeszcze prawomocny. Czekamy na pisemne uzasadnienie Sądu.
