Unieważnienie kredytu we frankach BPH S.A w Rybniku i 225.786,41 zł dla naszej Klientki. Klientka doradca kredytowy który OFEROWAŁ kredyty we frankach!

Sąd Okręgowy w Rybniku Wydział I Cywilny wyrokiem z dnia 10 stycznia 2023 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I C 1854/21 ustalił nieważność umowy kredytu zawartej pomiędzy naszymi Klientami a poprzednikiem prawnym pozwanego Banku BPH S.A. z siedzibą w Gdańsku, w punkcie 2 zasądził na rzecz Powodów łącznie kwotę 225.786,41 zł (dwieście dwadzieścia pięć tysięcy siedemset osiemdziesiąt sześć złotych czterdzieści jeden groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 maja 2022 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz zasądził na rzecz naszych Klientów kwotę 11.834 zł (jedenaście tysięcy osiemset trzydzieści cztery złote) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu. 

Pozew inicjujący niniejsze postepowanie wpłynął do Sądu w październiku 2021 roku, zatem postepowanie przed Sądem I Instancji trwało 15 miesięcy. Celem rozpoznania sprawy przeprowadzone zostały cztery rozprawy w trakcie których przesłuchano Powodów, jak również świadków (pracowników Banku biorących czynny udział w procedurze zawierania spornej umowy). 

Niniejsza sprawa jest o tyle nietypowa, że Kredytobiorczyni w dacie zawierania spornej umowy pracowała u poprzednika prawnego pozwanego Banku na stanowisku doradcy kredytowego, zaś w ramach obowiązków służbowych zajmowała się oferowaniem oraz podpisywaniem wraz z innym pracownikiem Banku umów kredytowych, w tym umów kredytowych powiązanych z walutą CHF.

W ocenie Sądu niniejsza okoliczność nie mogła jednak stawiać Powódki w gorszej sytuacji w porównaniu do innych konsumentów zawierających umowy o kredyt we CHF, gdyż faktycznie nie zdawała sobie ona sprawy z abuzywnych zapisów postanowień zawartych w kwestionowanej umowie i wynikających z tego konsekwencji.

Kwestionowane przez naszych Klientów postanowienia umowne zaczerpnięto ze wzorca umowy i nie podlegały one negocjacjom. Możliwa była więc kontrola incydentalna tych postanowień w zakresie, czy wzorzec zawierał niedozwolone postanowienia umowne. Kwestionowane postanowienia dotyczyły wprawdzie głównych świadczeń stron ale ze względu na sformułowanie ich w sposób niejednoznaczny umożliwiały Sądowi ich kontrolę pod kątem abuzywności. 

Ukształtowana przez pozwany Bank treść łączącej strony umowy kredytu i niepełne wypełnienie przez Bank obowiązków informacyjnych o możliwej rażącej dysproporcji świadczeń przemawiało w ocenie Sądu za przyjęciem abuzywnego charakteru zawartych w umowie klauzul indeksacyjnych – z uwagi na ich sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów Powodów. 

Abuzywnego charakteru kwestionowanych przez stronę powodową klauzul nie ujmowała okoliczność, że stosowane przez Bank kursy walut kalkulowane były w oparciu o czynniki obiektywne, ani ustalenie, że kursy CHF stosowane przez Pozwanego nie odbiegały istotnie od kursów stosowanych przez inne Banki komercyjne i od średniego kursu NBP, ani nawet ustalenie, że ogólny koszt kredytu udzielonego na warunkach przewidzianych w umowie nie odbiegał od kosztów kredytu w tożsamej wysokości, który udzielony byłby według warunków przewidzianych dla kredytów złotówkowych. Okoliczności te nie zmieniły bowiem faktu, że ostatecznie kursy walut były kształtowane jednostronnie przez pozwany Bank. 

 Po usunięciu z umowy zawartej przez strony niedozwolonych postanowień obowiązywanie jej w dalszym ciągu nie było możliwe. Usunięcie jednego elementu z całego warunku jakim jest marża banku z pozostawieniem pozostałego – średniego kursu NBP wpłynęłoby bowiem na istotę tego warunku poprzez zmianę jego treści. Tymczasem treść klauzuli przeliczeniowej w całości, jest istotą treści warunku.  Usunięcie tylko jej części – stanowiącej nieuczciwy warunek – bez zgody konsumentów nie było możliwe. Tej zaś w sprawie nie było.

Powodowie nie wyrazili zgody na zastąpienie niedozwolonych klauzul umownych innymi postanowieniami, nie wyrazili zgody aby klauzule indeksacyjne odnosiły się do średniego kursu NBP, dlatego też Sąd w punkcie pierwszym wyroku uznał, że bez niedozwolonych postanowień dotyczących sposobu indeksacji kredytu umowa nie może dalej funkcjonować w obrocie prawnym ze względu na brak istotnych elementów i ustalił nieważność zawartej pomiędzy stronami umowy, w oparciu o art. 58 § 1 k.c.