W dniu 29 marca 2021 r. Sąd Okręgowy w Katowicach wydał wyrok w sprawie o sygn. I C 389/20, w którym ustalił, że umowa kredytu mieszkaniowego Własny Kąt hipoteczny zawarta przez naszych Klientów z Bankiem PKO BP jest nieważna – oraz zasądził na rzecz Powodów od banku kwotę 39,5 tys zł nadpłaconych przez Powodów rat ponad wypłacony kapitał kredytu.
Sprawa dotyczyła umowy kredytu mieszkaniowego „Własny Kąt hipoteczny” z 2005 r. Powodowie zaciągnęli kredyt w celu spłaty kredytu mieszkaniowego w innym banku oraz w celu sfinansowania budowy domu mieszkalnego.
Umowa kredytowa zawarta przez Powodów z PKO w oparciu o wykorzystywany wówczas powszechnie przez bank wzór umowy „Własny Kąt hipoteczny”. Umowa ta była umową kredytu denominowanego, to jest taką, w której kwota udzielonego kredytu w umowie zapisana była w CHF, zaś wypłacana była w złotówkach, po przeliczeniu kwoty wg tabeli kursowej banku po kursie kupna.
Kwota kredytu, jaką otrzymali Powodowie to ponad 190.000 zł. Po 13 latach spłacania kredytu Powodom w kwietniu 2020 r (tj. w momencie składania pozwu) według banku pozostawała do spłaty kwota kredytu prawie 117 tys. zł – i to mimo, że spłacili dotychczas do banku sumę ponad prawie 230.000 zł, nadpłacając już tym samym kapitał o ponad 39 tys zł.
Podobnie jak w niemal każdej tego typu sprawie, podstawą żądania pozwu były m. in. zarzuty dotyczące abuzywności klauzul zawartych w umowie dotyczących przeliczeń kursowych do CHF, nadto jako podstawa nieważności wskazana została także sprzeczność umowy z przepisami prawa bankowego oraz zasadami współżycia społecznego poprzez naruszenie przez bank równowagi stron.
Co istotne, wyrok zapadł tutaj po przeprowadzeniu zaledwie jednej rozprawy, na której sąd przesłuchał kredytobiorców. Sąd pominął jako zbędne i nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy wnioski pozwanego banku o przesłuchanie świadków i opinię biegłego.
Podobnie jak w innych sprawach przeciwko PKO BP procesowym, z którym należało się zmierzyć w tej sprawie był zarzut Banku, jakoby kredytobiorcy od samego początku trwania umowy mieli możliwość negocjowania kursu po jakim kredyt zostanie wypłacony, jak też wyboru waluty spłaty kredytu w CHF czy PLN. Na tę okoliczność bank załączył zanonimizowane umowy zawarte z innymi kredytobiorcami oraz zawnioskował o powołanie świadków (pracowników banku) na tę okoliczność.
Argumentacja Pozwanego w tej materii nie spotkała się jednak z uznaniem Sądu, który twierdzeniom banku nie dał wiary, wskazując, w ślad za argumentacją prawników Kancelarii, że dowody w postaci umów z innymi kredytobiorcami nie stanowią dowodu na to, że tak samo było w przypadku powodów. Nadto zdaniem sądu (co podkreślone zostało również w pismach składanych w imieniu Powodów) oferowane przez Bank w późniejszym okresie niż umowa kredytowa Powodów umowy ramowe dotyczące negocjacji kursów wypłaty kredytu – nie mogą stanowić dowodu, że taką umowę ramową powodom oferowano.
Tezie forsowanej przez pozwanego zaprzeczały także zeznania świadków banku (osób udzielających kredytu powodom), z których wynikało, że w tym czasie (2005 rok) nie było możliwości negocjowania kursu wypłaty kredytu jak też możliwości posiadania konta technicznego w CHF do spłaty rat kredytu.
Dodatkowo z zeznań powodów wynikało jednoznacznie, że takich negocjacji z Powodami bank nie przeprowadzał i nawet nie proponował nigdy takich rozwiązań Powodom (ani przy podpisywaniu umowy, ani w trakcie jej wykonywania).
Bazując na zebranych dowodach w sprawie Sąd trafnie uznał, że umowa nie określała rzeczywistej kwoty kredytu, która była zależna od dobrej woli banku, który samodzielnie określał wskaźnik waloryzacyjny. Nie ma przy tym znaczenia, że strony nie kwestionowały wcześniej wskaźnika waloryzacyjnego, Sąd ocenia umowę na datę jej zawarcia, zaś wykonywanie umowy nie ma znaczenia. W ocenie Sądu umowa jest sprzeczna z prawem wobec nieoznaczenia świadczenia. Skoro świadczenie jest nieokreślone, znaczy, że umowy nie ma. Umowa kredytu winna bowiem określać przede wszystkim kwotę i walutę kredytu. Sposób uregulowania tej kwestii przez bank we wzorcu umownym z odwołaniem do waluty szwajcarskiej tych kryteriów określoności świadczenia nie spełnia – co prowadzi do oczywistego wniosku o nieważności umowy kredytu jako sprzecznej z prawem (wobec nie spełnienia podstawowych kryteriów ustawowych dla umowy kredytu).
Sąd uwzględnił nadto argumentację powodów zaprezentowaną przez prawników naszej Kancelarii o abuzywności klauzul waloryzacyjnych odnoszących się do franka szwajcarskiego. Konsekwencją uznania umowy kredytowej za nieważną było zasądzenie od banku zwrotu kwoty nadpłaconej przez powodów ponad kapitał wypłacony przez bank (39,5 tys. zł). W ocenie sądu, skoro umowa kredytowa jest nieważna, to to świadczenie powodów na rzecz banku miało charakter nienależny i podlega zwrotowi.
Co bardzo istotne, sąd w niniejszej sprawie wydał wyrok po niecałym roku od wniesienia pozwu i to po przeprowadzeniu jednej rozprawy ograniczającej się do przesłuchania kredytobiorców.
Jest to bardzo szybkie tempo. Choć ostatnio opisywaliśmy naszą wygraną z PKO BP po 3,5 miesiąca. Dzięki temu Powodowie mają szansę na szybkie pozbycie się toksycznego produktu bankowego mocno ich obciążającego. Korzyść dla Powodów jest tu bardzo wymierna i znaczna. W przypadku utrzymania wyroku w mocy Powodowie nie dość, że pozbędą się toksycznego produktu kredytowego, to odzyskają nadpłaconą na rzecz banku kwotę i będą mogli zwolnić obciążenie hipoteczne kredytowanej nieruchomości.
Wyrok w tej sprawie dowodzi wadliwości umów kredytowych banku PKO BP „własny kąt”, które uchodziły dotychczas za umowy trudne do podważenia w sądzie.
Również więc w przypadku tych umów denominowanych warto zwrócić się o pomoc prawną do fachowego pełnomocnika, którego pomoc – jak w niniejszej sprawie, pozwoliła na uzyskanie korzystnego dla klientów wyroku jeszcze przed spodziewaną uchwałą Sądu Najwyższego zapowiedzianą na 13 kwietnia 2021r.
WIĘCEJ INFORMACJI O NASZYCH WYGRANYCH NA KANALE YOUTUBE