Wyrokiem z dnia 6 lutego 2023 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie ws. I ACa 1296/22 oddalił co do zasady apelację zgłoszoną przez Deutsche Bank od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie wydanego w sprawie XXVIII C 6354/21, w którym Sąd ten ustalił, że umowa kredytu zawarta we wrześniu 2008 r. z Deutsche Bank PBC S.A. w Warszawie jest nieważna w całości i zasądził od Pozwanego Banku na rzecz Klientów Kancelarii kwotę 333.000,00 tys. zł. wraz z odsetkami od lipca 2021 r. do dnia zapłaty, a także kwotę 11 834 zł tytułem kosztów procesu. Ponadto Sąd postanowił obciążyć przegrywający bank kosztami procesu za drugą instancję w kwocie 8 100 zł.
Tyma samym powyższy wyrok Sądu Okręgowego stał się prawomocny, a sprawa jest o tyle ciekawa, że kredyt został wypłacony:
– w kwocie 53.076,33 CHF – na rachunek Kredyt Banku S.A. tytułem całkowitej spłaty kredytu zaciągniętego uprzednio przez powodów w przedmiotowym banku;
– w kwocie 254.494,04 zł – bezpośrednio na rzecz zbywcy nieruchomości nabywanej przez powodów. Wypłata tej drugiej części kredytu (w PLN) została dokonana po przeliczeniu kwoty kredytu w CHF według kursu kupna określonego w tabeli banku z dat wypłat każdej z dwóch transz.
Wypłata części kredytu bezpośrednio w CHF sprawiła, że pozwany Bank próbował przekonać Sąd, iż kwestionowany przez Klientów Kancelarii kredyt był kredytem walutowym, a nie kredytem denominowanym w walucie obcej, która to jednak argumentacja nie spotkała się z uznaniem Sądu. W związku z zarzutami apelacji odnoszącymi się do wypłaty części kredytu w CHF, a ściśle przelania jej na rachunek innego banku, w którym powodowie spłacali kredyt indeksowany CHF, Sąd Apelacyjny uzupełnił postępowanie dowodowe poprzez uzupełniające przesłuchanie powodów podczas rozprawy apelacyjnej i poczynił dodatkowe ustalenia faktyczne.
Sąd Apelacyjny ocenił zeznania powodów jako spontaniczne i wiarygodne oraz wpisujące się w mechanizm działania pozwanego znany Sądowi z urzędu również w innych sprawach, a polegający na jednostronnym decydowaniu o kształcie umowy i dawkowaniu informacji kredytobiorcom z akcentowaniem korzyści płynących dla nich z zawarcia takiej umowy i przemilczeniem zagrożeń dla konsumentów.
Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu wyroku odniósł się także do podnoszonej często przez pozwany Deutsche Bank argumentacji, jakoby przy zawarciu tych umów istniała możliwość wypłaty całości kredytu w CHF i dokonywania spłaty od początku także w CHF. Wbrew tezie skarżącego przywołane przez niego: pkt 26 umowy i pkt 3.2.3 Regulaminu Produktowego nie dowodzą, że powodowie mogli uzyskać całość kredytu w CHF. Istotnie w pkt 26 umowy jako walutę kredytu wskazano CHF, ale poza sporem pozostaje okoliczność, że powodom ponad 2/3 kredytu wypłacono w PLN i w takiej też walucie go spłacali do zawarcia aneksu do umowy, przy czym treść pkt 29 umowy jednoznacznie wskazywała na jedyną dostępną opcję jego wypłaty w PLN – na złotówkowy rachunek zbywcy nieruchomości. Z kolei pkt 3.2.3 wymienionego Regulaminu wprowadzał jako zasadę wypłatę kredytu w PLN, a wypłata go w CHF jest traktowana jako wyjątek wymagający zgody banku (k 173verte). Nie polega też na prawdzie twierdzenie pozwanego, jakoby w świetle pkt 2.3.1 umowy powodowie mieli od początku możliwość spłaty kredytu w CHF, bowiem z jego brzmienia wynika, że zasadą była spłata kredytu w PLN, a możliwość jego spłaty w CHF stanowiła wyjątek i była uzależniona od zgody banku. Zatem w obu wypadkach zarówno wypłata kredytu (jego transzy) w CHF, jak i spłata w CHF, była zależna od uznaniowej decyzji banku, a konsument nie mógł swobodnie dokonać wyboru w tym względzie.
W konsekwencji Sąd Apelacyjny zgodził się z Sądem Okręgowym, że wypłata części kredytu w CHF nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.
Apelacja Pozwanego nie zasługiwała więc na uwzględnienie, z wyjątkiem części należności odsetkowej i zgłoszonego zarzutu zatrzymania równowartości kapitału. Sąd Apelacyjny uwzględnił zarzut zatrzymania do kwot 254 494,04 zł i 53 076,33 CHF. Jednocześnie uwzględnienie zarzutu zatrzymania skutkowało zmianą wyroku w zakresie odsetek, ponieważ stronie, która skorzystała z prawa zatrzymania świadczenia pieniężnego nie można postawić zarzutu zwłoki, tym bardziej opóźnienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2002 r., IV CKN 651/00, OSN 2002, Nr 12, poz. 155), co wyklucza żądanie odsetek za czas po złożeniu zarzutu zatrzymania, bo dopiero wówczas pozwany skorzystał z tego uprawnienia.
Powyższy wyrok jest prawomocny.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski i adw. Dominika Peżyńska – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni
Inne ciekawe wyroki omawiamy na naszym kanale YouTube – zapraszamy do subskrybowania
ZOBACZ W JAKICH SĄDACH WYGRYWAMY W CAŁEJ POLSCE
(KLIKNIJ BANKER PONIŻEJ)
