Wyrokiem z dnia 9 czerwca 2022 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie, V ACa 804/21. (SSA Alicja Fronczyk) oddalił apelację banku od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 1 lipca 2021 r., sygn. akt XXVIII C 3387/21 (SSO Aleksandra Orzechowska. ustalającego nieważność umowy kredytu indeksowanego Banku Millenium oraz zasądził na rzecz naszych Klientów kwotę 8.100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
W apelacji od wyroku I instancji Bank podniósł szereg zarzutów naruszenie przepisów postępowania oraz prawa materialnego. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy wszechstronnie rozważył zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i poczynił prawidłowe, niesprzeczne z tym materiałem ustalenia faktyczne, nie dopuszczając się w ocenie dowodów obrazy art. 233 § 1 k.p.c., a zakres przeprowadzonego postępowania dowodowego był wystarczający dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy.
Sąd odwoławczy podzielił również ocenę prawną powództwa zaprezentowaną przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do nieważności spornej umowy uznając jedynie, że pierwszoplanowe znaczenie dla oceny ważności umowy mają przepisy kodeksowe regulujące kwestię niedozwolonych postanowień umownych (art. 3851 i nast. k.c.)
Zdaniem Sądu Apelacyjnego Niezasadnie zarzucał skarżący bezpodstawne przyjęcie przez Sąd Okręgowy, że postanowienia klauzuli indeksacyjnej pozwalają Bankowi na dowolną i nieograniczoną umową wysokości świadczenia, a sposób określania kursów publikowanych w TKWO jest niczym nieograniczony.
Co do ustalenia kursów, to sposób, w jaki Bank to czynił w ramach realizacji umowy nie może mieć znaczenia dla oceny ważności umowy, skoro dokonuje się jej na moment zawarcia umowy. Bez znaczenia jest to, czy bank faktycznie korzystał z możliwości dowolnego ustalenia kursu waluty, istotne jest za to, że taką możliwość w umowie sobie zastrzegł.
W odniesieniu do podnoszonej przez możliwości spłaty kredytu w CHF bądź przewalutowania kredytu, Sąd Apelacyjny podokresie, iż nawet w przypadku jej istnienia nie wpłynęłaby na ocenę, że postanowienia regulujące mechanizm indeksacji, mają abuzywny charakter. Takie bowiem rozwiązanie nie chroniłoby powodów przed ryzykiem walutowym, o którym powodowie nie zostali w sposób właściwy poinformowani.
Uprawnienie do spłaty kredytu w CHF lub przewalutowania kredytu nie wyklucza możliwości uznania postanowień umowy za abuzywne z uwagi na niedopełnienie przez pozwany bank wobec kredytobiorców obowiązku informacyjnego, a to z kolei pociąga za sobą bezskuteczność tych wszystkich postanowień, które regulują ujęty w treści umowy mechanizm indeksacji, z którymi powiązane jest ryzyko walutowe.
W ocenie Sądu Apelacyjnego umowa kredytu zawarta przez strony jest nieważna wskutek jej trwałej bezskuteczności wynikającej z abuzywności postanowień dotyczących indeksacji.
Skutkiem prawidłowego zastosowania sankcji wynikającej z art. 3851 k.c. odnośnie do klauzul indeksacyjnych będzie to, że sporna umowa pozbawiona zostaje postanowień określających główne świadczenia stron i powiązań świadczeń z kursem waluty obcej. Wyeliminowanie tych klauzul spowoduje zanik ryzyka kursowego, które było konstytutywnym elementem charakteryzującym zawartą umowę, dlatego ich eliminacja z umowy musi prowadzić do jej upadku.
Wyeliminowanie ryzyka kursowego, charakterystycznego dla umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie stawki oprocentowania ze stawką LIBOR, jest równoznaczne z tak daleko idącym przekształceniem umowy, iż należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze, choćby nadal chodziło tu tylko o inny podtyp czy wariant umowy kredytu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2016 r., I CSK 1049/14, OSNC 2016/11/134).
Wyrok jest prawomocny. Sprawa trwała w sumie od złożenia pozwu 2 lata i 3 miesiące.
Sprawę prowadzili adw. Jacek Sosnowski i adw. Marcin Miszczuk z Kancelarii Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni.