W dniu 25 stycznia 2021 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wydał wyrok w sprawie o sygn. I C 1402/20, w którym ustalił, że umowa kredytu mieszkaniowego Nordea Habitat zawarta przez naszych Klientów jest nieważna.
Sprawa dotyczyła umowy kredytu Nordea Habitat z 2006 r. zawartej przez naszych Klientów z bankiem Nordea – który to bank następnie został przejęty przez PKO BP. Powodowie zaciągnęli kredyt w celu kupna lokalu mieszkalnego.
Umowa kredytowa zawarta przez Powodów oparciu o wykorzystywany wówczas powszechnie przez bank wzór umowy „Nordea-Habitat” oferowany wówczas przez Nordea Bank. Umowa ta była umową kredytu denominowanego, to jest taką, w której kwotę udzielonego kredytu określono w CHF, natomiast wypłacana była w złotówkach, po przeliczeniu kwoty wg tabeli kursowej banku po kursie kupna.
Nasi Klienci w momencie składania pozwu do sądu mieli spłacony już prawie cały kapitał udzielonego przez bank kredytu, tj. sumę 137 tys. zł z wypłaconych przez bank 149 tys.
Podobnie jak w wielu tego typu sprawach podstawą żądania pozwu były zarzuty dotyczące abuzywności klauzul zawartych w umowie dotyczących przeliczeń kursowych do CHF, nadto jako podstawa nieważności wskazana została także sprzeczność umowy z przepisami prawa bankowego oraz zasadami współżycia społecznego poprzez naruszenie przez bank równowagi stron.
Co istotne, wyrok zapadł tutaj po przeprowadzeniu zaledwie jednej rozprawy, na której sąd przesłuchał kredytobiorców.
Sąd pominął jako zbędne i nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy wnioski pozwanego banku o przesłuchanie świadków i opinię biegłego.
Jak to często bywa w sporach z PKO, również i tutaj konieczne było odparcie zarzutu Banku jakoby kredytobiorcy od samego początku trwania umowy mieli możliwość negocjowania kursu po jakim kredyt zostanie wypłacony, jak też wyboru waluty spłaty kredytu w CHF czy PLN. Zeznania złożone w sprawie przez powodów temu zarzutowi zdecydowanie zaprzeczyły.
Również dowody zawnioskowane przez bank w tej materii nie były skuteczne – powołani bowiem przez bank świadkowie mający tę okoliczność potwierdzić nigdy nie uczestniczyli w rozmowach z naszymi Klientami na żadnym etapie poprzedzający zawarcie umowy kredytowej. Sąd zeznania tych świadków pominął jako nieistotne dla rozstrzygnięcia.
Nie dziwi więc, że argumentacja Pozwanego w tej materii nie spotkała się z uznaniem Sądu, który twierdzeniom banku nie dał wiary, jako nie udowodnionym.
W konsekwencji sąd uznał, że umowa nie określała rzeczywistej kwoty kredytu, która była zależna od dobrej woli banku, który samodzielnie określał wskaźnik waloryzacyjny. Nie ma przy tym znaczenia, że strony nie kwestionowały wcześniej wskaźnika waloryzacyjnego, bowiem Sąd ocenia umowę na datę jej zawarcia, zaś wykonywanie umowy nie ma znaczenia.
W ocenie Sądu umowa jest sprzeczna z prawem wobec nieoznaczenia świadczenia. Umowa kredytu winna bowiem określać przede wszystkim kwotę i walutę kredytu, czego z uwagi na sposób sformułowania tego w umowie brakowało. Powyższe prowadzi do oczywistego wniosku o nieważności umowy kredytu jako sprzecznej z prawem.
Co bardzo istotne, sąd w niniejszej sprawie wydał wyrok po zaledwie 5 miesiącach od wpływu pozwu do Sądu w Piotrkowie Trybunalskim. Pozew bowiem wniesiony został do Sądu Okręgowego w Warszawie, który przekazał ją do Piotrkowa jako właściwego w uwagi na zamieszkanie Powodów, co nastąpiło po kilku miesiącach od wpływu pozwu.
Jest to niezwykle szybkie, wręcz ekspresowe tempo rozpoznania sprawy. I dowodzi, że warto kierować pozwy nie tylko do sądów warszawskich (właściwych z uwagi na siedzibę banku) – ale do sądów według miejsca zamieszkania kredytobiorców.
Oprócz tempa sprawy wyrok jest oczywiście niezwykle korzystny dla Powodów. W momencie wydania wyroku Powodowie mieli już bowiem spłacony cały kapitał kredytu udostępniony przez Bank. W przypadku uprawomocnienia się wyroku (wyrok sądu w Piotrkowie bank ma prawo zaskarżyć, z czego z pewnością skorzysta) Powodowie będą zatem całkowicie wolni od toksycznego produktu kredytowego.