Sąd Okręgowy w Rybniku Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący Sędzia Elżbieta Kaziród dnia 6 lipca 2022 roku wydał wyrok w sprawie o sygn. akt I C 594/21, w którym ustalił, że umowa kredytu mieszkaniowego hipotecznego MIX zawarta przez naszych Klientów w grudniu 2007 roku z PKO BP S.A. w Warszawie jest nieważna, a ponadto zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 6.366,33zł. Równocześnie zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 6 417,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Imieniem naszych Klientów wnieśliśmy o ustalenie nieważności umowy kredytu mieszkaniowego hipotecznego MIX oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kwoty 6.366,33 zł (nadpłata ponad kwotę udzielonego kredytu).
Pozew wpłynął do Sądu na początku kwietnia 2021 r. Wyrok został wydany więc po nieco ponad 15 miesiącach – po przeprowadzeniu 2 rozpraw, bez udziału świadków i biegłych.
Zdaniem Sądu w realiach sprawy nie budzi wątpliwości, że Bank przy zawieraniu umowy kredytu posłużył się wzorcem umowy. Wobec tego – zgodnie z art. 385(1) § 4 Kodeksu cywilnego – ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie z klientem spoczywał na pozwanym. Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie wykazało, że postanowienia klauzul przeliczeniowych zawartych w umowie oraz regulaminie nie były uzgodnione z powodami indywidualnie. Pozwany nie przedłożył na tę okoliczność przekonujących dowodów.
Natomiast Bank, zgodnie postanowieniami umowy, był jednostronnie upoważniony do określenia zobowiązania powodów. Inaczej mówiąc kredyt był wypłacany po kursie kupna z tabeli banku, który Bank ustalał jednostronnie zaś mechanizm nie był opisany w umowie ani regulaminie. Kredyt był kredytem gdzie kredytobiorca nie wiedział jaką faktycznie otrzyma kwotę bo to zależało od kursu franka z tabeli wskazanego dnia. Bank zatem przyznał sobie niczym nieograniczone prawo do ustalania kursów kupna waluty zobowiązanie kredytobiorcy uzależnione zostało od arbitralnej decyzji Banku a Bank całym ryzykiem kursowym obciążał kredytobiorcę.
Postanowienia Umowy dotyczą głównych świadczeń stron. Są to postanowienia o charakterze konstytutywnym dla umowy kredytu, określające jej elementy konieczne (essentialia negotii). Głównym świadczeniem Banku było oddanie kredytobiorcy do dyspozycji ustalonej kwoty kredytu na oznaczony w umowie czas i z przeznaczeniem na określony cel. Z kolei głównym świadczeniem kredytobiorcy jest zwrot kwoty wykorzystanego kredytu, zapłata odsetek i prowizji.
Zawarte w umowie klauzule waloryzacyjne (indeksacyjne) służą do ustalenia wysokości zobowiązania kredytobiorcy, czyli kwoty, jaką ma on zwrócić bankowi. Aby ujęty w tych klauzulach mechanizm przeliczania PLN na CHF mógł być stosowany, musi być sformułowany jednoznacznie, uzgodniony i zaakceptowany przez obie strony już w dacie zawierania umowy, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.
Eliminacja abuzywnych postanowień umowy, służących ustaleniu wysokości raty kapitałowo-odsetkowej w oparciu ustalany przez Bank kurs sprzedaży CHF, czyni niemożliwym wykonanie umowy, jak i utrzymanie tej umowy z zachowaniem jej charakteru prawnego, zwłaszcza że klauzule waloryzacyjne stanowią czynnik odróżniający w sposób wyraźny kwestionowaną umowę od umowy „zwykłego” kredytu złotowego, oprocentowanego według stopy WIBOR. Usunięcie mechanizmów dotyczących przeliczania złotych na CHF i odwrotnie prowadzi do powstania luki w umowie, bez możliwości jej zastąpienia.
W przypadku uprawomocnienia się wyroku tej treści korzyść kredytobiorców (naszych Klientów) opiewać będzie na ok. 100.000,00 zł.
Sprawę prowadzą adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Bartłomiej Górczyński – Kancelaria Adwokacka Adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni