Wygrywamy z PKO BP (Nordea-Habitat) w 5 miesięcy. Nieważność z zasądzeniem kwot 135 384,98 zł oraz 19 117,85 CHF! Bank chciał UGODĘ

W dniu 1 września 2021 r. Sąd Okręgowy w Katowicach I Wydział Cywilny, w składzie SSO Agata Witkowska, wydał wyrok (sygn. akt I C 310/21), którym ustalił nieważność umowy o kredyt mieszkaniowy Nordea Habitat zawartej w 2007 r. oraz zasądził od pozwanego na rzecz naszych Klientów kwoty 135 384,98 PLN oraz 19 117,85 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

W punkcie trzecim wyroku Sąd zasądził od pozwanego Powszechnej Kasy Oszczędności Banku Polskiego na rzecz naszych Klientów kwotę 11 834 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pozew został złożony przez naszą kancelarię w przedmiotowej sprawie w marcu 2021 r. W trakcie procesu strony dokonały wymiany pism zawierających zgoła odmienne argumentacje, twierdzenia i wnioski. Następnie sąd wezwał naszych Klientów oraz świadka będącego pracownikiem banku na rozprawę 26 maja 2021 r.

W trakcie przesłuchania Powodów ustalono m.in., iż kredytobiorcy wnioskowali o kwotę 220 000 zł na zakup mieszkania.

Ostatecznie bank uruchomił kredyt przelewając kwotę wyższą, a to ok. 224 000 zł.

W banku kredytobiorcom proponowano kredyt w walucie CHF podkreślając, że jest to produkt stabilny i bardzo bezpieczny. Nie wspominano o ryzykach związanych ze zmianą wysokości kursów, ani nie mówiono o spreadzie.

Bank również nie przedstawił kredytobiorcom symulacji zadłużenia w przypadku zmiany kursu waluty, ani wykresu zmiany wysokości waluty CHF za okres poprzedzający złożenie wniosku kredytowego.

Powodom nie wyjaśniano, w jaki sposób wyliczana będzie wysokość rat kredytu, ani kwoty zadłużenia. Jak podkreślano w trakcie przesłuchania, powodom odmówiono kredytu stricte złotówkowego, o który Ci prosili, gdyż nie posiadali zdolności kredytowej i wiarygodności w oczach banku do spłaty takiego zobowiązania.

Po przesłuchaniu strony powodowej Sędzia zapytał naszych Klientów o świadomość skutków ewentualnego unieważnienia umowy kredytu. Kredytobiorcy wskazali, że są świadomi roszczenia majątkowego banku związanego z nieważnością umowy o zwrot kwoty odpowiadającej co najmniej kwocie wypłaconego kredytu.

Celem kontynuowania postępowania dowodowego rozprawę odroczono do dnia 18 sierpnia 2021r., a to by przesłuchać pracownicę banku, która miała podpisywać umowę z naszymi Klientami w 2007 r. W trakcie przesłuchania świadek wskazała, że od 2018 roku nie jest pracownikiem PKO BP.

Świadek nie pamiętała chwili podpisywania umowy z naszymi Klientami, tym niemniej wskazała iż co do zasady informowała potencjalnych klientów banku o tym, że kurs mający zastosowanie do kredytu hipotecznego jest zmienny. Klient podczas wnioskowania o kredyt podpisywał oświadczenia o zapoznaniu się z ryzykiem, co miało ponoć stanowić o udzieleniu mu najistotniejszych informacji związanych z ryzykiem zawierania kredytu na okres kilkudziesięciu lat.

Nadto, klient mógł sprawdzać kursy stosowane przez bank na stronie internetowej oraz w najbliższej jego miejsca zamieszkania placówce. Świadek zeznała, że nie informowała klientów do jakiego pułapu w trakcie wykonywania umowy może wzrosnąć kurs CHF, jak i stopa procentowa.

Pracownicy banku posiadali gotową procedurę postępowania, w której powinien się zawierać schemat podpisywania umowy z potencjalnym kredytobiorcą. Ponadto, nie można było negocjować warunków umowy, gdyż to centrala przygotowywała wzorce umów przedkładane do podpisu klientom.

Po przesłuchaniu świadka pełnomocnik Pozwanego zaproponował naszym Klientom ugodę, którą stanowczo odrzuciliśmy.

Po tym Sąd zamknął przewód sądowy i odroczył termin publikacji wyroku do dnia 1 września 2021 r.

Sędzia Agata Witkowska ogłosiła wyrok w formie zdalnej. Sąd dał wiarę zeznaniom Powodów, ponieważ były one jasne, spójne, logiczne oraz znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Przy ustaleniu nieważności umowy Sąd zasądził na rzecz naszych klientów łączną kwotę świadczeń spełnionych na rzecz banku tyt. wykonywania nieważnej w całości umowy kredytu. Sąd oparł się przy tym na najnowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego, korzystając z teorii tzw. dwóch kondykcji.

W ustnych motywach rozstrzygnięcia Pani sędzia wskazała, że powodowie posiadali status konsumenta oraz interes prawny w popieraniu powództwa o ustalenie nieważności umowy kredytowej, gdyż umowa ta została zawarta na długi okres czasu.

Stosunek prawny z umowy kredytu, jako właśnie długoterminowy wymagał ustalenia przez sąd na przyszłość braku związania klientów treścią umowy kredytu, przy okazji ograniczając w przyszłości jakiekolwiek dalsze roszczenia banku o spełnianie sum pieniężnych tytułem rat. Sąd wskazał, że ostatnio kształtujące się orzecznictwo wyklucza ryzyko przedawnienia roszczeń po stronie kredytobiorców, stąd nie uwzględnił zarzutu przedawnienia zgłoszonego w trakcie postępowania przez pełnomocnika banku.

Kwoty 135 384,98 PLN  oraz 19 117,85 CHF wskutek uznania umowy za nieważną winny zostać zwrócone kredytobiorcom z odsetkami, jako świadczenia nienależne.

Postanowienia przeliczeniowe znajdujące się we wzorcu umowy kredytu Nordea-Habitat miały charakter klauzul niedozwolonych, co miało bezpośredni wpływ na treść rozstrzygnięcia i ustalenie nieważności całej umowy kredytu. Kredytodawca korzystając ze spornych klauzul w sposób dowolny ustalał wysokość kursów kupna i sprzedaży, mających bezpośrednie przełożenie na wysokość głównych świadczeń stron umowy.

Zdaniem Sądu w umowie nie oznaczono żadnych obiektywnych kryteriów, którymi miał kierować się bank PKO BP przy kreowaniu swoich kursów, co nie pozwalało naszym klientom nawet na późniejszą weryfikację prawidłowości stosowanych nań wskaźników. Z treści umowy nie wynika, w jaki sposób były wyliczane co miesięczne raty.

Przedmiotowe klauzule zeznawały na pełną swobodę decyzyjną przedsiębiorcy, co było sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszało interesy naszych klientów. Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie po uznaniu braku związania powodów ww. zakwestionowanymi przez Sąd postanowieniami, nie jest możliwe wykonywanie tej umowy, gdyż główne świadczenia stron zostały wyeliminowane – nie można ustalić jej minimalnej treści. Umowa była w konsekwencji sprzeczna z art. 69 ustawy Prawo bankowe z uwagi na niemożliwość wskazania jednoznacznej wysokości zobowiązania kredytobiorców.

Sprawę prowadzą adw. Jacek Sosnowski oraz adw. Tomasz Pietrusiak.