W dniu 22 grudnia 2021 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie (sygn. akt VI ACa 910/20) oddalił w całości apelację wniesioną przez pozwany Bank Millennium S.A. z siedzibą w Warszawie od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2020 roku (sygn. akt III C 97/19) ustalającego nieważność umowy kredytowej zawartej przez naszych Klientów oraz zasądził na rzecz Powodów kwotę 4050 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Wyrok jest prawomocny.
Pozew w niniejszej sprawie wpłynął do Sądu Okręgowego w Warszawie w styczniu 2019 roku. Niniejsza sprawa została połączona do wspólnego rozpoznania w zakresie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków (pracowników pozwanego Banku) z innym postępowaniem zawisłym przed tut. Sądem.
Sąd I Instancji dokonał oceny postanowień spornej umowy kredytowej przez pryzmat art. 3851 § 1 -3 k.c. w efekcie czego uznał, że postanowienia umowy zawarte w : § 2 ust. 2, §7 ust. 1, § 9 ust. 7 – 10 Umowy, jak również § 8 ust. 3 regulaminu stanowią klauzule niedozwolone. Kwestionowane postanowienia umowne były sformułowane niejednoznacznie, odwoływały się bowiem do nieweryfikowalnego w dacie zawarcia umowy, ustalanego arbitralnie przez jedną ze stron umowy kursu waluty bez określenia precyzyjnego działania mechanizmu wymiany waluty. Sprawa w I instancji została przez nas opisana w tym wpisie: Unieważnienie umowy frankowej naszego Klienta – Bank Millennium po 2 rozprawach
W ocenie Sadu poprzez posłużenie się do przeliczenia wypłaconego kredytu w PLN dla wyliczenia zobowiązania kredytobiorców w CHF kursem kupna, a zatem kursem niższym od kursu sprzedaży o spread ustalany arbitralnie przez bank, zobowiązanie kredytobiorców określone zostało w wyższej wysokości, niż siła nabywcza jaką przedstawiała wypłacona im przez bank kwota kredytu w złotych polskich. Gdyby tego samego dnia kredytobiorcy zdecydowali się spłacić kredyt uprzednio kupując w banku za otrzymane środki w PLN walutę CHF (a zatem według kursu sprzedaży) kwota ta nie wystarczałaby na spłatę zobowiązania. Jednocześnie nie sposób było z tak z postanowień umowy jak i regulaminu wywieść uzasadnienia dla zastosowania kursu kupna, a w szczególności by wykładnia postanowień umowy dotyczących indeksacji pozwalała na ustalenie, by bank dokonywał kupna od kredytobiorcy jakiejkolwiek kwoty w CHF.
Ponadto zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do przyjęcia, aby kwestionowane postanowienia umowne zostały indywidualnie z Powodami uzgodnione. Zaznaczenia wymaga również, iż Powodowie nie zostali poinformowani przez pracowników banku o tym, jaki wpływ na wysokość salda kredytu będzie miał wzrost kursu franka szwajcarskiego w stosunku do polskiego złotego oraz w jaki sposób mogą zabezpieczyć przed związanym w tym ryzykiem, co istotne w ofercie banku, jak wynikało z zeznań świadków- pracowników banku takich instrumentów pozwalających na zabezpieczenie się przed takim ryzykiem nie było.
Nie został im również przedstawiony wewnętrzny dokument w postaci parametrów symulacji, sporządzony przez analityka banku na etapie badania ich zdolności kredytowej. W efekcie, w ocenie Sądu Powodowie zawierając umowę kredytu nie zdawali sobie w pełni sprawy z ryzyka walutowego, które będzie ich obciążać. Reasumując, na skutek kontroli abuzywności umowę zawartą przez Strony należało uznać za nieważną. Jednocześnie W ocenie Sądu I Instancji utrzymanie stosunku prawnego bez uznanych za bezskuteczne postanowień nie było w świetle okoliczności niniejszej sprawy możliwe, umowa taka byłaby bowiem sprzeczna z naturą stosunku kredytu indeksowanego, a w konsekwencji nieważna zgodnie z art. 58 § 1 k.c.
Podkreślenia wymaga, iż powyższe zapatrywania Sądu I Instancji podzielił następnie Sąd Apelacyjny w Warszawie, w efekcie czego apelacja złożona przez pozwany Bank została oddalona. Jednocześnie Sąd II Instancji nie uwzględnił zgłoszonego przez Bank w trakcie trwania postępowania między instancyjnego zarzutu zatrzymania.
Finalnie należy jeszcze nadmienić, iż mając na uwadze, że wyrok Sądu I Instancji zapadł w dniu 21 sierpnia 2020 roku, a zatem na kilka miesięcy przed wydaniem przez TSUE oraz SN wytycznych dotyczących istniejących po stronie Sądu obowiązków informacyjnych względem konsumentów, koniecznym było odebranie przez Sąd Apelacyjny od Powodów pisemnych oświadczeń co do świadomości konsekwencji unieważnienia umowy.
Sprawę prowadził adw. Jacek Sosnowski. oraz adw. Katarzyna Wójcik