Dnia 21 czerwca 2023 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku wydał wyrok ws. V ACa 561/22, w którym oddalił apelację złożoną przez pozwany Raiffeisen Bank International AG z siedzibą w Wiedniu działający za pośrednictwem Raiffeisen Bank International AG Spółka Akcyjna Oddział w Polsce i obciążył bank kosztami procesu za instancję odwoławczą. Pozwany bank złożył apelację od wyroku z dnia 8 lutego 2022 r. wydanego przez Sąd Okręgowy w Toruniu (sygn. akt I C 153/21), w którym ustalił, że umowa o kredyt hipoteczny z 2008 r. indeksowany do waluty CHF jest nieważna i zasądził od Pozwanego na rzecz Klienta Kancelarii prawie 180 tys. zł wraz z odsetkami.
W wywiedzionej przez bank apelacji zawarto zarówno zarzuty dotyczące rzekomego naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa procesowego, jak i materialnego, a także bank podniósł zarzut zatrzymania. Sąd Apelacyjny nie zgodził się z zarzutami banku, wskazując, że w jego opinii eliminacja z umowy kredytu klauzuli ryzyka walutowego oraz klauzuli spreadu musi prowadzić do upadku całej umowy.
Stwierdzenie nieważności umowy mieści się w zakresie sankcji, jaką dyrektywa 93/13 przewiduje w związku z wykorzystaniem przez kredytobiorcę nieuczciwych postanowień umownych. Skutkiem powyższego Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że w analizowanym stanie prawnym, należy zasądzić od banku na rzecz Konsumentów zwrot wszystkich dokonanych w wykonaniu nieważnej umowy wpłat, bowiem świadczenia Kredytobiorców nie miały podstawy prawnej w łączącej strony umowie, gdyż ta okazała się nieważna.
Dodatkowo co ciekawe i odmienne od wyroków wydawanych przez Sąd Apelacyjny w Warszawie, Sąd Apelacyjny w Gdańsku nie przychylił się także do zgłoszonego przez bank zarzutu zatrzymania, uznając w całości argumentację podniesioną w tym zakresie przez Kancelarię za słuszną. Sąd wyjaśnił, że zarzut zatrzymania nie mógł zostać uwzględniony z uwagi choćby na to, że roszczenie banku nie było wymagalne – bank nie skierował do Kredytobiorców wezwania do zapłaty w zakresie kwoty udostępnionego im kapitału kredytu.
Nadto przy ocenie skuteczności podniesionego przez bank zarzutu zatrzymania należało wziąć pod uwagę, że Bank miał również możliwość zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności poprzez założenie oświadczenia o potrąceniu wzajemnych wierzytelności, z czego jednak również skutecznie nie skorzystał. Zdaniem SA w Gdańsku, przy świadczeniach jednorodzajowych właściwą formą obrony materialnoprawnej pozwanego przed żądaniem zapłaty jest oświadczenie o potrąceniu i zgłoszony w tym przedmiocie zarzut procesowy, a nie zarzut zatrzymania.
Powołanie się przez Pozwanego na zarzut zatrzymania nosi znamiona próby obejścia przepisów właściwych dla rozliczeń przy świadczeniach pieniężnych wynikających z art. 498 k.c. Podniesienie zatem zarzutu zatrzymania w okolicznościach przedmiotowej sprawy pozostawało w sprzeczności ze społeczno- gospodarczym przeznaczeniem tego prawa, skoro Pozwanemu przysługiwało dalej idące uprawnienie potrącenia swojej wierzytelności, prowadzące do skutku wynikającego z art. 498 § 2 k.c.
Co również istotne i o czym nie można zapominać to to, że Bank otrzymał już od Kredytobiorców częściowe zaspokojenie swojej wierzytelności, zatem nie zachodzi przesłanka braku zaoferowania zwrotu kwoty objętej zarzutem zatrzymania, co także stanowiło argument za nieuwzględnieniem zgłoszonego przez bank zarzutu zatrzymania.
Wyrok jest prawomocny. Postępowanie zostało zainicjowane pozwem ze stycznia 2021 r., trwało 29 miesięcy w obu instancjach, a w jego toku odbyły się 3 rozprawy, w tym jedna przed Sądem Apelacyjnym w Gdańsku. W efekcie postępowania prowadzonego przez Kancelarię Klienci zyskali 180 tys. zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.
Sprawę prowadzi Kancelaria Adwokacka adwokat Jacek Sosnowski Adwokaci i Radcowie Prawni
ZOBACZ TAKŻE NASZE MATERIAŁY VIDEO NA YOUTUBE
