Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2021 r. wydanym w sprawie o sygn. akt III C 1465/20 Sąd Okręgowy w Warszawie, III Wydział Cywilny w składzie Sędzi del. Ewy Sucheckiej-Bartnik ustalił nieważność umowy zawartej pomiędzy naszymi Klientami a mBank S.A. oraz zasądził od Banku całość kosztów procesu.
Od momentu wpłynięcia sprawy do Sądu do momentu wyrokowania minęło niespełna półtora roku. Sprawa dotyczyła umowy kredytu zawartej z mBank S.A. z siedzibą w Warszawie (w chwili zawierania umowy BRE Bank S.A. z siedzibą w Warszawie) zawartej w 2006 r. Umowa, poza standardowymi klauzulami indeksacyjnymi zawierała również niedozwolone klauzule dotyczące ubezpieczenia niskiego wkładu.
W toku sprawy Sąd zarządził standardową wymianę pism przygotowawczych, a następnie wyznaczył tylko 1 termin rozprawy, na którym przesłuchał Klientów Kancelarii, a następnie niecały miesiąc później wydał wyrok. Sąd uwzględnił argumenty naszej Kancelarii dotyczące występowania w umowie klauzul abuzywnych oraz okoliczności zawarcia umowy.
W ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd uznał, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego roszczenie główne o ustalenie nieważności zasługiwało na uwzględnienie w całości.
Do takiej konkluzji prowadzi uznanie, iż kwestionowanie zapisy umowne, tj. klauzula waloryzacyjna oraz postanowienia przeliczeniowe walutowych ma charakter abuzywny. W ocenie sądu mechanizm ten miał charakter abuzywny, a strona powodowa była pozbawiona możliwości weryfikacji prawidłowości i samego sposobu ustalania kursów walut do przeliczenia wypłaconej kwoty na CHF oraz do ustalania wysokości kursów stosowanych do obliczania poszczególnych rat spłaty kredytu.
Po odebraniu od Klientów oświadczeń dotyczących znajomości skutków nieważności Umowy, zdaniem Sądu Umowa po wyeliminowaniu zakwestionowanych postanowień nie mogłaby być wykonywana, co w konsekwencji prowadzi do jej nieważności.
Bez znaczenia był dla Sądu fakt przystąpienia jednego z Klientów do Umowy dopiero w 2011 r., gdyż oceny abuzywności postanowień umownych Sąd dokonuje na moment zawarcia umowy, tj. w tym konkretnym przypadku na dzień 28 grudnia 2006 r. Kwestionowanie postanowienia Sąd uznał za określające główne świadczenia stron oraz za wypełniające dyspozycję art. 3851 k.c., co finalnie skutkowało ustaleniem nieważności umowy.
Sąd stwierdził, że Klienci posiadają interes prawny w ustaleniu nieważności Umowy, ponieważ nawiązany między nimi a Bankiem stosunek prawny ma charakter stosunku prawnego długoterminowego, który łączył się z szeregiem zabezpieczeń, w związku z czym należytej, zupełnej ochrony prawnej nie zapewniłoby roszczenie o świadczenie uwzględniając datę końcową wykonania umowy.
Należy wskazać, że wyrok jest nieprawomocny, jednak mając na uwadze kierunek linii orzeczniczej, można być dobrej myśli co do ostatecznego ewentualnego rozstrzygnięcia przed Sądem Apelacyjnym.